tag:blogger.com,1999:blog-1280376958919847672024-03-19T19:51:53.107+07:00เส้นทางสายวัฒนธรรมตำบลน้ำขาว อำเภอจะนะ จังหวัดสงขลา 90130สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.comBlogger25125tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-23561083830667249722022-09-27T14:59:00.005+07:002022-09-27T15:06:06.344+07:00TimeLine Namkhaw#5 ชุมชนน้ำขาว การเปลี่ยนผ่านบนรอยต่อของเมืองจะนะ เมืองพหุวัฒนธรรมและเมืองหน้าด่าน<b>เรื่อง: น้ำขาว 5 </b>
ชุมชนน้ำขาว : การเปลี่ยนผ่านบนรอยต่อของเมืองจะนะ เมืองพหุวัฒนธรรมและเมืองหน้าด่าน สมัยพระมหานุภาพปราบสงคราม(ปลอด ถิ่นจะนะ) พ.ศ.๒๔๑๑-๒๔๔๑
".....พระมหานุภาพปราบสงคราม(ปลอด) ได้สร้างความเจริญแก่เมืองจะนะเป็นอันมาก พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๕ มีพระบรมราชโองการโปรดเกล้าฯ ให้รับเครื่องราชอิสริยาภรณ์ช้างเผือก ขั้นที่ ๔ ...และทรงมีพระบรมราโชบายปรับปรุงกิจการบ้านเมือง ให้เข้ากับการปฏิรูปเป็นมณฑลเทศาภิบาล ปี พ.ศ.๒๔๓๙...
สำหรับเมืองสงขลา ประกอบด้วย ...
อำเภอเมืองสงขลา ตั้งที่ว่าการเมืองสงขลา
อำเภอปละท่า ตั้งที่ว่าการบ้านจะทิ้งพระ
อำเภอจะนะ ตั้งที่ว่าการบ้านนาทวี
อำเภอเทพา ............
ในปี พ.ศ.๒๔๔๓ ได้ย้ายที่ว่าการอำเภอจากบ้านนาทวีไปอยู่ที่ตำบลบ้านนา
ประเด็นศึกษา:
๑.ในสมัยพระมหานุภาพปราบสงคราม (ปลอด ถิ่นจะนะ) ชุมชนน้ำขาวได้เกิดการพัฒนาและเปลี่ยนแปลงอะไรบ้าง
๒.อะไรคือสาเหตุสำคัญที่เป็นแรงผลักดันให้ชุมชนน้ำขาวร่วมกันสร้างเจดีย์ควนธง และพร้อมใจกันเปลี่ยนคณะนิกายทางศาสนา ในสมัยนี้...
ชุมชนน้ำขาว: กับการเปลี่ยนผ่านด้านการศึกษา
# ๔ โรงเรียนแรกในจังหวัดสงขลา#
มหาวชิราวุธวิทยา กุมมาพิสมัย หฤทัยวิทยา เทวภักดีพูนเฉลิม.
"โรงเรียนหฤทัยวิทยา" คือโรงเรียน ๑ ใน ๔ มุมเมืองของสงขลา ตั้งอยู่ที่วัดน้ำขาว อำเภอจะนะ....รายงานการตรวจการศึกษา ของ พระศิริธรรมมุนี ผอ.การศึกษานครศรีธรรมราช(กองจดหมายเหตุแห่งชาติ ร.ศ.๑๑๙) กล่าวไว้..."ตำบลนี้มีพระสงฆ์เป็นธรรมยุติกนิกาย ๕ วัด วัดน้ำขาวนอก ๑ วัดน้ำขาวใน ๑ วัดนาหมอสีนอก ๑ วัดนาหมอสีใน ๑ วัดควนสมิต ๑ ...."หลวงต่างใจ" มีความยินดีจะให้ตั้งโรงเรียนขึ้นในตำบลนั้น รับเป็นผู้อุดหนุนจนเต็มกำลัง แต่ในตำบลนี้จะหาสถานที่ควรตั้งโรงเรียนได้ไม่ค่อยมี พระในวัดนั้นๆ ความรู้ไม่พอ ราษฎรในตำบลนี้ไม่สู้จะชอบในการศึกษามากนัก มักเป็นแขกมาลายูเสียโดยมาก แต่ "หลวงต่างใจ" อยากจะให้มีโรงเรียนขึ้นให้จงได้ แต่อยู่ห่างจากที่ว่าการอำเภอสักหน่อย ถึงกระนั้น "หลวงต่างใจ" จะรับมาตรวจตราดูแลการขัดข้องอยู่เนืองๆ ได้
ในวัดน้ำขาว พระอ่ำ (ต่อมาคือ เจ้าอาวาสองค์ที่ ๖ ) เป็นคนฉลาด พอจะศึกษาให้เป็นครูได้ ตกลงว่าจะได้ตั้งโรงเรียนที่วัดน้ำขาวตำบล ๑ (ชื่อว่า หฤทัยวิทยา) โรงเรียนตำบลนี้เห็นจะเจริญช้าแต่ว่า หลวงต่างใจ คนนี้เป็นคนฉลาด ปฏิบัติราชการในหน้าที่ของตนเรียบร้อย เป็นที่สรรเสริญของราษฎรมาก ดูอัธยาศัยเป็นสัปปบุรุษอยู่ด้วย ถ้าเธอนั้นอุดหนุนแข็งแรงแล้วบางทีจะเจริญได้.
ประเด็นศึกษา:
๑. "หลวงต่างใจ" คือใคร? ...มีบทบาท ภารกิจ ความรับผิดชอบ อย่างไร.
๒. "พระอ่ำ" คือใคร มีประวัติและบทบาททางการศึกษา อย่างไร
ชุมชนน้ำขาว: กับการเปลี่ยนผ่าน...ก้าวเข้าสู่ยุคทองของการศึกษา
( พ.ศ.๒๔๔๒ - พ.ศ.๒๕๐๐ )
#ปฏิรูปคตินิยมและความเชื่อทางพระพุทธศาสนา ปรับปรุงและปลูกสร้างศาสนาสถาน ให้มั่นคงถาวรทันสมัย วางรากฐานทางการศึกษาก้าวทันโลกยุคใหม่#
บ้าน วัด โรงเรียน คือ ศูนย์รวมจิตใจและเสาหลักของการวางรากฐานการพัฒนาด้านการศึกษาของชุมชน มีผู้รู้กล่าวไว้ "โบสถ์ไม้ มีน้อยวัดมาก วัดที่มีโบสถ์ไม้ส่วนใหญ่สมัยก่อนจะเป็น โรงเรียน.."
พ.ศ.๒๔๗๒ - ๒๔๗๘ วัดน้ำขาวนอก ร่วมกันสร้างโบสถ์ไม้ โดยชาวบ้านแบ่งหน้าที่ผลัดเปลี่ยนกันเข้าไปตัดไม้แล้วล่องลงมาตามสายน้ำคลองคู โดยนายช่าง คงทอง เป็นนายช่างผู้ควบคุมการก่อสร้าง
พ.ศ.๒๔๗๕ - ๒๔๘๕ มีโรงเรียนประชาบาล เปิดสอนระดับ ป.๑ - ๔ และต่อมาได้เปิดโรงเรียนเอกชนขึ้น ชื่อ โรงเรียนวรรณศิลป์ เปิดสอนต่อระดับ ม.๑-๓ (ป.๕ - ๗) ครูใหญ่ชื่อ ครูแซม....ครูผู้สอน คือ ครูเจริญ (เฉี้ยง) ไชยสุวรรณ ศิษย์เก่ารุ่นที่เรียนจบ ม.๓ คือ พระครูโชติธรรมวัฒน์ (ท่านแสง) นายเลี่ยม โอแก้ว และอดีตกำนันเจิน จันทร์เพชร
พ.ศ.๒๔๘๒ วัดน้ำขาวใน สร้างศาลาโรงธรรมประกอบกิจกรรมทางศาสนาและใช้แทนห้องเรียนชั่วคราว โรงเรียนมีชั้นเรียนไม่เพียงพอ เมื่อสร้างเสร็จสมบูรณ์จัดงานฉลอง รับมหรสพ พิมหนังสือแจกจ่าย เป็นอนุสติชื่อ "สังขารธรรมคำกลอน" แก่ผู้มาเที่ยวงาน โดยกวีชุมชน นามปากกา "ลูกในถิ่น" นับเป็นจุดเริ่มต้นของการคิดทำวารสาร สิ่งพิมพ์เพื่อเผยแพร่ข้อมูลข่าวสาร ในชุมชน...
สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-62787672192214079672022-09-27T14:57:00.010+07:002022-09-27T15:05:35.830+07:00TimeLine Namkhaw#4 ชุมชนน้ำขาว รอยต่อยุคก่อนประวัติศาสตร์ สู่ยุคของการเริ่มต้น เปลี่ยนผ่าน และเปลี่ยนแปลงชุมชนน้ำขาว
ชุมชนน้ำขาว : รอยต่อยุคก่อนประวัติศาสตร์ สู่ยุคของการเริ่มต้น เปลี่ยนผ่าน และเปลี่ยนแปลง
" อำเภอจะนะ ระหว่าง ปี พ.ศ.๒๓๓๓ - ๒๔๑๑
"เมืองจะนะ เมืองเทพา อยู่ตรงรอยต่อของศูนย์กลางอำนาจทางการเมืองและวัฒนธรรมภาคใต้ โดยเฉพาะ นครศรีธรรมราช พัทลุง สงขลา ที่มีความเคร่งครัด ยึดมั่นด้านขนบธรรมเนียมประเพณีด้านพุทธศานา อีกด้านหนึ่งคือ ปัตตานีที่เป็นศูนย์กลางของการเผยแพร่ทางวัฒนธรรมที่เกี่ยวเนื่องกับศาสนาอิสลามและประเพณีพื้นบ้านของชาวมาลายู ย่อมได้รับผลกระทบ เป็นเขตสู้รบและเป็นเมืองขึ้นที่ต้องถูกเกณฑ์ผู้คนไปร่วมรบในยามสงคราม ในยามสงบต้องส่งส่วย..." ปัจจุบันมีหลักฐานเป็นคู ค่ายที่ขุดเป็นที่กำบัง ใช้ในยามสู้รบ ปรากฎอยู่ในชุมชนน้ำขาว บ้านคูตีน หมู่ที่ ๒ ด้วย.
ชุมชนน้ำขาว: กับก้าวย่าง สู่ยุคของการเริ่มต้นตรงรอยต่อของ "เมืองจะนะ"
บันทึกข้อเขียน :ประวัติวัดน้ำขาวใน ของหลวงปู่พรหมวุฒาจารย์ " วัดน้ำขาวใน เป็นวัด มาแต่สมัยโบราณ ตั้งอยู่ใน "ย่านชุมชนที่ไม่สู้จะหนาแน่นนัก" คือตั้งอยู่ทางทิศเหนือของลำน้ำสายคลองคู ในหมู่ที่ ๖ ตำบลน้ำขาว อำเภอจะนะ จังหวัดสงขลา แต่น่าเสียดายที่ทราบไม่ได้ว่า วัดนี้ใครเป็นผู้ริเริ่มสร้างมาก่อน และสร้างแต่เมือใด พ.ศ.ไหน ? ไม่มีบุคคลใดเล่ากันได้
เพียงแต่สันนิษฐานกันว่า สร้างขึ้นในราว ๆ พ.ศ.๒๓๕๗ คือสมัยรัชกาล ที่ ๒ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ ซึ่งคิดเวลาที่ล่วงแล้วได้ ๒๐๐ ปี ........ ก่อน ๆ หาความเจริญเรียบร้อยมิค่อยได้เพราะเป็นวัดป่าวัดดง ย่อมขาดแคลนหลายสิ่งหลายประการ เป็นต้นว่า ทางคมนาคมไม่สะดวก ประชาชนก็มีน้อย การจัดสร้างเสนาสนะก็จัดทำกันแบบชั่วคราว หลังคาก็มุงด้วยจากสิเหรงเพียง ๓-๔ ปี ก็ชำรุดทรุดโทรมไป นี่เป็นสมัยของเจ้าอาวาสรูปที่ ๑ - ๓ ซึ่งทราบชื่อมิได้ แต่เขาก็ได้ช่วยกันบำรุงรักษามาตามยุคตามสมัย ตามกำลังศรัทธาของประชาชนในสมัยนั้น ๆ ให้เจริญขึ้นคราวละเล็กคราวละน้อยเรื่อย ๆ มาเป็นลำดับ..."
ประเด็นศึกษา :
๑.ชุมชนน้ำขาว เกิดขึ้นเมื่อใด เมื่อเทียบเคียงกับประวัติวัดน้ำขาวใน
๒.สภาพความเป็นอยู่ ในทุกมิติด้านสังคม ครอบครัว อาชีพ ประเพณีนิยม รวมถึงคติความเชื่อด้านศาสนา
บันทึกเพิ่มเติมของหลวงปู่พรหมวุฒาจารย์ เกี่ยวกับวัดน้ำขาวในและการสร้างเจดีย์ควนธง
ครั้นมาถึงสมัยเจ้าอาวาสองค์ที่ ๔ คือ ท่านอาจารย์แก้ว ได้จัดสร้างโรงอุโบสถหลังแรกขึ้น ยาว ๑๒ เมตร กว้าง ๙ เมตร หลังคามุงด้วยกระเบื้องดินเผา นี่นับเป็นครั้งแรกที่กระเบื้องดินเผาได้เข้ามาในวัดนี้ ราวปี พ.ศ.๒๔๓๑ ท่านองค์นี้มีความสำคัญมาก คือ ท่านได้ขยายเขตวัดมาทางทิศเหนือ เพราะเห็นว่าบริเวณที่เดิมเป็นที่ไม่เหมาะสม เพราะอยู่ชิดติดกับคลอง น้ำมักท่วมและกระแสน้ำเซาะตลิ่ง ทำให้สื่งก่อสร้างเกิดเสียหายแล้วท่านจัดวางแผนผังของวัดเสียใหม่ โดยขุดคูรอบ ๆ บริเวณ ปรากฏว่าท่านองค์นี้ได้เป็นกำลังสำคัญในการก่อสร้าง "เจดีย์ภูเขาธง" โดยร่วมมือกับท่านอุปัชฌาย์พุธ ซึ่งเป็นเจ้าอาวาสวัดน้ำขาวนอก และในสมัยเจ้าอาวาสองค์นี้เองราวปี พ.ศ.๒๔๓๒ ท่านได้แปลงจากคณะมหานิกายมาเป็นคณะธรรมยุตกนิกายตั้งแต่นั้นมา ต่อมาราว พ.ศ.๒๔๓๖ ท่านก็ถึงแก่มรณะภาพด้วยโรคชรา ส่วนอัฐิของท่านได้ใส่ขวดแก้ว นำไปฝังไว้ที่โคนต้นไทรใหญ่ แล้วเอาไม้ทำเป็นรูปดอกบัวปักไว้ตรงนั้น นิยมกันว่าศักดิ์สิทธิ์นัก เดี๋ยวนี้ชาวบ้านใช้เรียกชื่อที่ตรงนั้นว่า “พ่อท่านหัวสะพาน”
ประเด็นศึกษา :
๑. ชุมชนน้ำขาว กับการเปิดรับข้อมูลข่าวสาร รับรู้การเปลี่ยนแปลง นำนวัตกรรมใหม่ๆ เช่นกระเบื้องเข้ามา สร้างสิ่งปลูกสร้างที่มั่นคง ถาวร เช่น อุโบสถ เจดีย์ควนธง ซึ่งเป็นเหมือนศูนย์รวมทางจิตวิญญาณของคนในชุมชนและที่สำคัญ คือการเปิดรับการเปลี่ยนนิกายทางศาสนา เป็น "ธรรมยุติกนิกาย"...
๒. อัฐิของท่านอาจารย์แก้ว ทำไมถึงไม่นำไปใส่ไว้ในสถูป ?...
เอกสารอ้างอิง :
๑. หนังสือที่ระลึกในโอกาสบำเพ็ญกุศลตามคติไทย แด่ คุณแม่บุญ ทองแจ่ม เรื่อง "ชุมชนสะพานไม้แก่น" โดย รศ.ประสิทธิ์ ทองแจ่ม
๒. ประวัติ "วัดน้ำขาวใน" โดย หลวงปู่พรหมวุฒาจารย์ อดีตเจ้าอาวาส (พ.ศ.๒๕๐๕)
สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-15509702679903515452022-09-27T14:53:00.017+07:002022-09-27T15:04:42.107+07:00TimeLine Namkhaw#3 ชุมชนน้ำขาว รอยต่อยุคก่อนประวัติศาสตร์ สู่ยุคของการเริ่มต้น เปลี่ยนผ่าน และเปลี่ยนแปลง<b>ชุมชนน้ำขาว</b> <br>
ชุมชนน้ำขาว : รอยต่อยุคก่อนประวัติศาสตร์ สู่ยุคของการเริ่มต้น เปลี่ยนผ่าน และเปลี่ยนแปลง<br><br>
"น้ำขาว" เป็นชุมชนหนึ่งในเขตอำเภอจะนะ สันนิษฐานว่าเป็นชุมชนโบราณ ปรากฎหลักฐานทางโบราณคดีที่แสดงถึงการมีอยู่ของชุมชน ตลอดถึงการติดต่อสื่อสารกับชุมชนโพ้นทะเลมาตลอด ๒๐๐๐ ปี มาแล้ว...นั่น คือ การค้นพบกลองมโหรทึก ซึ่งเป็นกลองชนิดหนึ่ง ทำจากโลหะผสม ระหว่างทองแดง ดีบุก ตะกั่ว เรียกว่า "สำริด"<br>
"ชิ้นส่วนมโหรทึก" ที่ถูกค้นพบบริเวณคลองชลประทาน "นบต้นโก" รอยต่อบ้านนาหยามหมู่ที่ ๑๐ กับบ้านออกวัด หมู่ที่ ๓ จำนวน ๓ รายการ คือ ๑.ชิ้นส่วนหน้ากลอง ปัจจุบันจัดแสดงอยู่ที่ พิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติ สงขลา ๒.ชิ้นส่วนหน้ากลอง ปัจจุบันจัดแสดงอยู่ที่พิพิธภัณฑ์ชุมชนน้ำขาว วัดน้ำขาวนอก ๓.ชิ้นส่วนตัวกลอง ปัจจุบันจัดแสดงอยู่ที่สถาบันทักษิณคดีศึกษา <br>
"ชิ้นส่วนมโหรทึก" ที่พบในชุมชนน้ำขาว เป็นรูปแบบดียวกับมโหรทึกในวัฒนธรรมดองซอน ในเวียดนาม ซึ่งถือเป็นรุ่นที่มีอายุเก่าแก่ที่สุด ประมาณ ๒๐๐ ก่อนพุทธกาล- พุทธศตวรรษที่ ๕ ได้เผยแพร่ไปยังภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ในเมียนมา ไทย ลาว มาเลเชีย ฯลฯ แสดงความสัมพันธ์ของกลุ่มชนในแง่การพัฒนาเทคโนโลยี การขยายอิทธิพลทางวัฒนธรรม การค้าทางทะเล และอาจจะเกี่ยวข้องกับการอพยพย้ายถิ่น ในประเทศไทยมีกาค้นพบกลองมโหรทึกทุกภูมิภาค คือ น่าน อุบลราชธานี นครพนม มุกดาหาร ตราด กาญจนบุรี ชุมพร นครศรีธรรมราช สุราษฎร์ และสงขลา<br><br>
"กลองมโหรทึก" คือหลักฐานสำคัญที่บ่งบอกถึงการเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตความเป็นอยู่ ถิ่นอาศัยของมนุษย์ยุคก่อนประวัติศาตร์ จากถ้ำ เพิงผา สู่ที่ราบลุ่มแม่น้ำ ปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตการทำมาหากินเป็นหลักแหล่งจากการหาของป่าล่าสัตว์มาสู่ชุมชนเกษตรกรรมอย่างสมบูรณ์แบบ....และที่สำค้ญ "กลองมโหรทึก" คือ สินค้านำเข้าในช่วงต้นพุทธกาล ซึ่งถือเป็นการเริ่มต้นของอารยธรรมการค้าของภูมิภาคเอเชียอาคเนย์<br>
เรื่องราวในตัวกลองมโหรทึก บอกอะไร ?....<br>
ดวงอาทิตย์ หรือดวงดาว : ในยุคนั้นอาจจะเกี่ยวข้องกับพิธีการบูชาดวงอาทิตย์ ตามความเชื่อของชุมชนโบราณ ของจีน และเวียดนาม<br>
นก : เป็นเครื่องหมายการส่งวิญญาณและอาจหมายถึงการเปลี่ยนฤดูกาล การขอฝน<br>
กบ คางคก: คนสมัยก่อนเชื่อว่า กบเป็นสัตว์ของเทพเจ้า มีอำนาจเรียกน้ำฝนและความสมบูรณ์มาได้
วัว ควาย : สะท้อนให้รู้ว่า คนในสมัยนั้นรู้จักเลี้ยงสัตว์ เพื่อใช้แรงงานในการเกษตร
บ้าน : ปรากฎลายบ้านชั้นเดียว ยกพื้นใต้ถุนสูง อาจเป็นบันทึกรูปแบบบ้านเรือนในยุคโลหะ<br><br>
ข้อมูลจาก :<br>พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ สงลา<br>
: พิพิธภัณฑ์ชุมชนน้ำขาว (วัดน้ำขาวนอก)<br>
: ผู้ค้นพบและเก็บหลักฐานเพื่อการศึกษาของชุมชน (พ.ศ.๒๕๒๑)<br>
๑.อาจารย์ประเสริฐ สังข์วิสุทธิ์<br>
๒.อาจารย์ไพศาล เทพศรี<br>
สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-14142868102768753762022-09-27T14:43:00.005+07:002022-09-27T15:02:57.745+07:00TimeLine Namkhaw#2 กลองมโหรทึก<b>กลองมโหรทึก</b>
ชื่อ: กลองมโหรทึก (๑)<br>
แหล่งที่พบ : คลองชลประทาน นบต้นโก บ้านออกวัด หมู่ที่ ๓ ต.น้ำขาว อ.จะนะ<br>
ผู้พบ : นายประเสริฐ สังข์วิสุทธิ์ , นายไพศาล เทพศรี<br>
วัน เดือน ปี ที่พบ : ปี พ.ศ.๒๕๒๑<br>
อายุ : ๒๐๐ ปีก่อนพุทธกาล - พุทธศตวรรษที่ ๕<br><br>
ลักษณะที่สำคัญ : กลองชนิดหนึ่ง ทำจากโลหะผสมระหว่างทองแดง ดีบุกและตะกั่ว เรียกว่า สำริด
ซึ่ง อยู่ในยุคก่อนประวัติศาสตร์ สันนิษฐานว่า ศูนย์กลางการผลิตและวัฒนธรรม
ดองซอน เมืองธันห์หัว ประเทศเวียดนาม<br>
ประเภทและรูปแบบ : นักโบราณคดีได้แบ่งรูปแบบกลองมโหรทึกออกเป็น ๔ รูปแบบ คือ<br>
๑. แบบเฮเกอร์ ๑ ช่วงอายุ ๒๐๐ ปี ก่อนพุทธกาล - พุทธศตวรรษที่ ๕ รูปทรงของกลอง
แบ่งเป็น ๓ ส่วนชัดเจน มีลวดลายเรขาคณิต นิยมทำลายนกบินวนหน้ากลอง<br>
๒.แบบเฮเกอร์ ๒ พุทธศตวรรษที่ ๑-๖ รูปทรงของกลองแบ่งเป็น ๓ ส่วน บริเวณหน้ากลองโป่ง
ยื่น ตกแต่งปฏิมากรรมเป็นรูปกบ หลายตัว<br>
๓.แบบเฮเกอร์ ๓ พุทธศตวรรษที่ ๑-๑๐ ส่วนบนของกลองเป็นรูปทรงกระบอก เตี้ย สั้น ส่วนกลาง
ลำตัวโค้งเล็กน้อย ต่อเนื่องลงไปถึงฐานล่าง<br>
๔.แบบเฮเกอร์ ๔ พุทธศตวรรษที่ ๕-๑๐ รูปทรงแบ่งเป็น ๒ ส่วน ช่วงตัวกลองกลมกลืนไปกับ
ฐานกลอง ที่บานออก นิยมตกแต่งลายประดับแบบจีน<br><br>
ประเด็นศึกษา/ติดตาม: มโหรทึก: กับช่วงของการเปลี่ยนแปลง ถิ่นที่อยู่อาศัย จากถ้ำและเพิงผา สู่ที่ราบ
ลุ่มแม่น้ำและชายฝั่ง<br>
มโหรทึก:กับช่วงของการเปลี่ยนผ่าน จากยุคหินใหม่ สู่ยุคโลหะ และเปลี่ยน
ผ่านจากสังคมหาของป่า-ล่าสัตว์ สู่สังคมเกษตรกรรมเต็มรูปแบบ<br>
มโหรทึก: กับการเริ่มต้นอารยธรรมการค้าในภูมิภาคเอเชียอาคเนย์ ซึ่งอาจ
เป็นสินค้านำเข้าในช่วงต้นๆ ของพุทธกาล
สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-42219735902373998032022-09-27T14:35:00.007+07:002022-09-27T15:24:57.414+07:00TimeLine Namkhaw#1 พิพิธภัณฑ์ชุมชนน้ำขาว<b>พิพิธภัณฑ์ชุมชนน้ำขาว</b><br>
"น้ำขาว" เป็นชุมชนเล็กๆ ในอำเภอจะนะ จ.สงขลา มีประชากร ประมาณ.... คน จุดเด่นของชุมชนน้ำขาว คือความเป็น "เครือญาติ" ที่มีสายสัมพันธ์โยงใยมาแต่อดีตร่วมกัน แต่ละคนแต่ละครอบครัวต่างมีศักดิ์เป็นลุง ป้า น้า อา ปู่ ย่า ตา ยาย....โดยวิธีสืบรากเง่า ต้นกอ บอกเล่ากันมาปากต่อปาก...โดยกุศโลบายล้ำลึก ไม่ว่าจะ การลงตายาย หรือ ครูหมอโนรา หรือจากจารีตประเพณีตามคติความเชื่อทางศาสนา ...เช่น ทำบุญเดือนสิบ ทำบุญวันว่าง...ก็จะเห็นพิธีการหรือกิจกรรมสำคัญๆ ที่ยึดโยงอยู่กับเครือญาติอย่างแน่นแฟ้น...."บัวรวม" จึงเป็นจุดร่วมของลูกหลานชาวน้ำขาว ที่ต่างพากันไปจุดธูป-เทียนบูชา ทำบุญกรวดน้ำอุทิศส่วนบุญส่วนกุศล เป็นประจำปีในคราวทำบุญวันว่าง ...ของทุกวัดในชุมชนน้ำขาว. <br><br>
พิพิธภัณฑ์ชุมชนน้ำขาว จึงเป็นจุดเริ่มต้นที่คอยเก็บเรื่องราวในอดีต เพื่อบอกต่อและเปลี่ยนผ่านเรื่องราวความหลังในอดีต สู่ลูกหลานรุ่นใหม่ของชุมชนเล็กๆ แห่งนี้ที่กำลังเผชิญกับโลกแข่งขันนิยมวัตถุยุคใหม่อย่างไร้ทิศทาง...เช่นเดียวกัน <br><br>
วัตถุทุกชิ้นที่วางแสดงอยู่ในพิพิธภัณฑ์ชุมชนแห่งนี้ ได้รับมาจากเจ้าของและลูกหลานผู้สืบทอด ...แต่ละชิ้นได้ผ่าน งานและการทำหน้าที่ของมันมาอย่างยาวนานนับเป็นร้อยปี บางชิ้นเป็นศูนย์รวมของวิถีชุมชน ที่คนแต่ละช่วงของเวลาได้มีโอกาสร่วมสัมผัส ร่วมกันเป็นกิจวัตรสาธารณะ...เสมือนเป็นศูนย์รวมทางจิตวิญญาณของชุมชนก็ว่าได้....จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะได้ยิน ผู้ที่เข้ามาพบวัตถุที่โดนใจแล้ว รำพึงกับตนเองว่า..."ทำให้นึกถึงความหลัง นึกถึงคนหลายๆ คนที่จากไป"....วัตถุทุกชิ้นในพิพิธภัณฑ์ชุมชนแห่งนี้จึงเป็นร่องรอยของอดีตที่มี จิตวิญญาณ...มีส่วนเกี่ยวข้องอยู่ในมุมใดมุมหนึ่งของวิถีชุมชนแห่งนี้อยู่ด้วยเสมอ ไม่ว่าจะ ณ สถานที่ใดสถานที่หนึ่ง หรือในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง....เมื่อมันผ่านไปแล้ว จึงผ่านเลย......<br><br>
สำหรับการจัดเก็บ การวางรูปแบบและนำเสนอ ได้จัดแบ่งหมวดหมู่เป็น ๗ กลุ่มสำคัญ คือ - กลุ่มเครื่องมือทำกิน - กลุ่มเครื่องใช้ในครัวเรือน - กลุ่มศิลปะและดนตรีพื้นบ้าน - กลุมเครื่องนุ่งห่ม/เครื่องประดับ - กลุ่มพระพุทธรูป เหรืยญ เครื่องเงิน - กลุ่มอาวุธ/เครื่องมือป้องกันตัว - กลุ่มเอกสาร ตำรา งานเขียน "น้ำขาวศึกษา"....สำหรับการจัดรูปแบบของการนำเสนอ นอกจากจะทำเป็นที่จัดเก็บที่มั่นคง ปลอดภัยแล้ว ยังจัดรูปแบบการนำเสนอในรูปนิทรรศการนอกสถานที่ในคราวมีงานสำคัญและการจัดทำเป็นพิพิธภัณฑ์ชุมชนที่มีชีวิต ที่เข้าถึงทุกคน ทุกที่ ในรูปแบบของสื่อเทคโนโลยี่สมัยใหม่....<br><br>
ในส่วนสาระการนำเสนอเรื่องราวของการแสดงวัตถุสำคัญของพิพิธภัณฑ์ชุมชนน้ำขาว จะแบ่งเป็น ๓ ช่วงเวลาศึกษา คือ ช่วงเวลายุคก่อนประวัติศาสตร์ (ยุคสำริด) ยุคก่อนสงครามโลก (ยุค ๒๔๐๐- ๒๔๘๐) และยุคหลังสงครามโลก<br><br>
ทุกๆ ห้วงของเวลากับอดีตที่ไม่มีมีวันหวนกลับ ของคนน้ำขาว...เรื่องราวดีๆ ที่เคยจดจำ จะยังคงเหลือไว้ให้คงอยู่กับพิพิธภัณฑ์ชุมชนที่รอวันส่งผ่านเรื่องราวสู่คนรุ่นใหม่ ต่อไป...และอีกต่อๆ ไป....อย่างไม่มีวันจบ.
สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-72851647318051178382015-06-19T15:36:00.000+07:002018-05-27T08:54:21.291+07:00ตำบลน้ำขาว<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMkUXhO2KxK_4_KxU-9bLXGZ48pWbHWIDaJe9yPBBHn2V06OBhQLsUKITy1IhfkzTOmrQJnAynbM08ceS6QpaBbZQT1Gw69v2oaxJeKRh27UDLL9VJ87oMuypEgneVTCwpneAoBrG5aoE/s1600/%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%25B8%25E0%25B9%2582%25E0%25B8%259A%25E0%25B8%25AA%25E0%25B8%2596%25E0%25B8%25A7%25E0%25B8%25B1%25E0%25B8%2594%25E0%25B8%2599%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%25B3%25E0%25B8%2582%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%25A7%25E0%25B9%2583%25E0%25B8%2599.jpg" width="560"><br><br>
<b>ชุมชนน้ำขาว</b> เป็นชุมชนใหญ่ มีระบบเครือญาติเป็นห่วงโซ่คล้องต่อกัน จากคนหนึ่งไปสู่อีกคนหนึ่ง จากครอบครัวหนึ่งไปสู่อีกครอบครัวหนึ่ง และจากหมู่บ้านหนึ่งไปสู่อีกหมู่บ้านหนึ่ง... มีอารมณ์ความรู้สึกที่ถูกหล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียวกัน ทั้งด้านความเชื่อ ความศรัทธา และวัฒนธรรมประเพณี<a name='more'></a><br><br>
<b>อาณาเขต</b><br>
ทิศเหนือ จดตำบลแค อำเภอจะนะ ทิศใต้ จด ตำบลนาหมอศรี อำเภอนาทวี<br>
ทิศตะวันออก จดตำบลขุนตัดหวาย อำเภอจะนะ ทิศตะวันตก จด ตำบลพะตง อำเภอหาดใหญ่<br><br>
<b>ตำบลน้ำขาว มี ๑๑ หมู่บ้าน</b> คือ<br>
หมู่ที่ ๑ บ้านเกาะแค หมู่ที่ ๒ บ้านคูตีน หมู่ที่ ๓ บ้านออกวัด หมู่ที่ ๔ บ้านท่าคู
หมู่ที่ ๕ บ้านน้ำขาวกลาง หมู่ที่ ๖ บ้านน้ำขาวตก หมู่ที่ ๗ บ้านหัวนอน หมู่ที่ ๘ บ้านคูหัวนอน
หมู่ที่ ๙ บ้านต้นเหรียง หมู่ที่ ๑๐ บ้านนาดี หมู่ที่ ๑๑ บ้านหัวควน
ศาสนสถานในตำบลน้ำขาว<br><br>
๑.<b>วัด มี ๓ วัด</b> คือ<br>
๑.๑ <b>วัดน้ำขาวใน</b> ที่ตั้ง หมู่ที่ ๖ บ้านน้ำขาวตก ต.น้ำขาว สังกัดคณะสงฆ์ธรรมยุต สร้างเป็นวัด เมื่อวันที่ ๒๑ สิงหาคม ๒๓๕๗ และได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมา เมื่อ วันที่ ๓๑ มีนาคม ๒๕๐๒ ชาวบ้านเรียกว่า “วัดตก”<br>
๑.๒ <b>วัดน้ำขาวนอก</b> ที่ตั้ง หมู่ที่ ๓ บ้านออกวัด ต.น้ำขาว สังกัดคณะธรรมยุต สร้างเป็นวัด เมื่อวันที่ ๔ เมษายน ๒๔๓๐ และได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมา เมื่อ วันที่ ๒๐ เมษายน ๒๔๓๙ ชาวบ้านเรียกว่า “วัดออก”<br>
๑.๓<b> วัดบูรณาราม</b> ที่ตั้ง หมู่ที่ ๑๑ บ้านโคก ต.น้ำขาว สังกัดคณะธรรมยุต สร้างเป็นวัด เมื่อวันที่ ๕ เมษายน ๒๕๑๙ และได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมา เมื่อ วันที่ ๑๔ ตุลาคม ๒๕๒๕ ชาวบ้านเรียกว่า “วัดคลองแงะ”<br><br>
๒.<b>มัสยิด มี ๑ แห่ง</b> คือ มัสยิดบ้านคูย่างควาย ตั้งอยู่หมู่ที่ ๔ บ้านคูย่างควาย
<br><br>
<b>สถานศึกษา มีจำนวน ๓ แห่ง</b> คือ<br>
๑.<b>โรงเรียนชุมชนวัดน้ำขาว</b> ตั้งอยู่หมู่ที่ ๖ บ้านน้ำขาวตก<br>
๒.<b>โรงเรียนบ้านคลองแงะ</b> ตั้งอยู่หมู่ที่ ๑๑ บ้านโคก<br>
๓.<b>ชั้นเรียนก่อนปฐมวัย</b> ของ อบต.น้ำขาว ตั้งอยู่หมู่ที่ ๓ บ้านออกวัด<br><br>
<b>องค์การบริหารส่วนตำบลน้ำขาว</b> ตั้งอยู่หมู่ที่ ๖ บ้านน้ำขาวตก<br><br>
<b>โรงพยาบาลชุมชนเพื่อสุขภาพ</b> ตำบลน้ำขาว ตั้งอยู่หมู่ที่ ๑๑ บ้านหัวควน สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-19414300328713134792015-06-19T15:35:00.000+07:002017-12-10T18:37:44.864+07:00เส้นทางสายวัฒนธรรม<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEahQYVIiO1qYPL6QGHAYpbto42m3SwidAIITamK4qjif3zrn6368H7IYBuRgEl-yaE9frjjlkQWtmAdiEYhxlOXgue-NTD0M3G4XM60dUYUrWrwTN_s6hQHrYWtA0V-bsXZrdZK18yGY/s1600/13434873_1080266002047612_4026148111916700662_n.jpg" width="560"><br><br>
<b>เขรถถีบเที่ยว เส้นทางสายวัฒนธรรม</b> จะใช้รถถีบบ้าน หรือรถถีบอะไรก็ได้ครับ ไม่ได้เน้นถีบเพื่อแข่งขัน ถีบเพื่อสุขถาพพร้อมเรียนรู้เรื่องราวของตำบลน้ำขาว ตลอดเส้นทาง ผู้บรรยายหลักคือ ครูยะ ตำบลน้ำขาวมีภูมิหลัง มีประวัติศาสตร์ท้องถิ่นของชุมชนที่น่าศึกษา กิจกรรมนี้จะจัดเป็นวาระ เป็นครั้งคราว เช่นในงานสืบสานตำนานควนธง หรือ การเข้าค่ายรักษ์บ้าน ของเยาวชนน้ำขาวเข้าวัดวันอาทิตย์ ท่านที่สนใจร่วมกิจกรรม เขรถถีบเที่ยว เส้นทางสายวัฒนธรรม โปรดคอยติดตามข่าว...<br><br>สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-12061342057133424602015-06-19T15:34:00.007+07:002017-12-10T18:38:54.799+07:00ประวัติวัดน้ำขาวใน<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEahQYVIiO1qYPL6QGHAYpbto42m3SwidAIITamK4qjif3zrn6368H7IYBuRgEl-yaE9frjjlkQWtmAdiEYhxlOXgue-NTD0M3G4XM60dUYUrWrwTN_s6hQHrYWtA0V-bsXZrdZK18yGY/s1600/13434873_1080266002047612_4026148111916700662_n.jpg" width="560"><br><br>
ประวัติวัดน้ำขาวใน (วัดตก)<br />
<br />
วัดน้ำขาวใน เป็นวัดโบราณ อยู่ทางทิศเหนือของคลองคู ตั้งอยู่ ม.๖ ต.น้ำขาว อ.จะนะ จ.สงขลา สันนิษฐานสร้างขึ้นประมาณปีพ.ศ. ๒๓๕๗ สมัยรัชกาลที่ ๒ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์<a name='more'></a><br /><br />
- เจ้าอาวาสรูปที่ ๑-๓ ไม่ปรากฏชื่อ มีการจัดสร้างเสนาสนะส่วนใหญ่ทำแบบชั่วคราว<br />
<br />
- เจ้าอาวาสรูปที่ ๔ (ถึง พ.ศ.๒๔๓๖) ชื่ออาจารย์ทองแก้ว สร้างอุโบสถหลังแรกมุงด้วยกระเบื้องดินเผา เป็นกำลังสำคัญในการก่อสร้างเจดีย์ควนธง และได้เปลี่ยนแปลงคณะปกครองสงฆ์จากคณะมหานิกายมาเป็นคณะธรรมยุตินิกาย<br />
<br />
- เจ้าอาวาสรูปที่ ๕ (พ.ศ.๒๔๓๖-๒๔๕๑) ชื่ออาจารย์จันทร์ ท่านมีความขยันขันแข็งมากได้สร้าง ศาลาโรงธรรม กุฏิสองชั้น และโรงฉัน<br />
<br />
- เจ้าอาวาสรูปที่ ๖ (พ.ศ.๒๔๕๑-๒๔๕๙) ชื่ออาจารย์อ่ำ ผลงานของท่าน คือ สร้างกุฏิขึ้น ๑ หลัง รื้ออุโบสถหลังเก่าสร้างหลังใหม่ทดแทนโดยมีความมั่นคงกว่าของเก่า ยังมีอยู่ทุกวันนี้<br />
<br />
- เจ้าอาวาสรูปที่ ๗ (พ.ศ.๒๔๕๙-๒๔๖๙) ชื่ออาจารย์แก้ว<br />
<br />
- เจ้าอาวาสรูปที่ ๘ (พ.ศ.๒๔๖๙-๒๕๑๓) ชื่อพระครูพรมวุฒาจารย์ ผลงานของท่านมีมากมาย เช่น รื้อกุฏิหลังเก่าและโรงธรรมที่สร้างสมัยเจ้าอาวาสรูปที่ ๕ แล้วสร้างใหม่ สร้างกุฎิ ๒ หลัง และสร้างอุโบสถหลังใหม่ที่มีใช้อยู่ในปัจจุบัน (พ.ศ.๒๕๕๘)<br />
<br />
- เจ้าอาวาสรูปที่ ๙ (พ.ศ.๒๕๑๓-๒๕๓๔) พระครูสุวัฒน์ศีลคุณ (พุ่ม สุวฑฺฒโน) ดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดน้ำขาวใน รวมระยะเวลา ๒๑ ปี<br />
<br />
- เจ้าอาวาสรูปที่ ๑๐ (พ.ศ.๒๕๓๔-๒๕๕๗) พระครูโชติธรรมวัตร (แสง โชติธฺมฺโม)ดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดน้ำขาวใน รวมระยะเวลา ๒๓ ปี<br />
<br />
- เจ้าอาวาสรูปที่ ๑๑ พระครูพิพัฒน์สังฆกิจ (วิชัย อภิวิชโย) ดำรงตำแหน่ง ตั้งแต่พ.ศ.๒๕๕๗-ปัจจุบัน<br />
<br />
วัดในอดีตเป็นทั้งศูนย์การเรียนรู้ของเยาวชน และเป็นแหล่งพบปะของผู้คนในชุมชน เป็นแหล่งรวมประเพณีวัฒนธรรมและคตินิยมความเชื่อ วัดกับชุมชน จึงกลายเป็นส่วนเดียวกันแยกกันไม่ออก มองภาพของชุมชนน้ำขาวในอดีตจึงเห็นภาพของบ้านกับวัดได้อย่างชัดเจน อดีตกำนันเจิน จันทร์เพชร บ้านเกาะแค หมู่ที่ ๑ ต.น้ำขาว เล่าว่า...ชุมชนน้ำขาวยุคก่อนที่จะมีโรงสีข้าว เคยมีประเพณีสำคัญประเพณีหนึ่ง คือ “ประเพณีพานมข้าว” สมัยนั้นคนน้ำขาวมีอาชีพหลัก คือ ทำนา ทุกปีหลังจากทำนาเสร็จแล้ว ก็จะนำข้าวเปลือกที่ยังเป็น “เลียงข้าว” มากน้อยตามศรัทธาและผลผลิตที่ได้ในแต่ละปี รวบรวมกันทั้งหมู่บ้าน แล้วช่วยกันนำไปเก็บไว้ในยุ้งข้าวที่วัด ก่อนนำไปเก็บก็จะทำพิธีทางศาสนาทำบุญ ถวายทาน เหมือนกับการนำข้าวตอก และต้ม ไปทำบุญเดือนสิบ วัดน้ำขาวใน(วัดตก) ยุ้งข้าวตั้งอยู่ใกล้ ๆ กับบริเวณทางด้านทิศตะวันตกเฉียงเหนือของอุโบสถในปัจจุบัน การพาข้าวไปถวายวัด เรียกว่า “การพานมข้าว” สอบถามได้ความว่า มีวัตถุประสงค์เพื่อเป็นเสบียงเก็บไว้ใช้ในยามที่วัดมีงานสำคัญ ๆ เช่น งานประเพณี ทอดกฐิน ทอดผ้าป่า หรืองานอื่นใดที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมสำคัญของทั้งชุมชนและวัด ก่อนจะถึงงาน ชาวบ้านแต่ละหมู่บ้านจะช่วยกันนวดข้าว สีข้าว ทิ่มข้าว เตรียมเป็นข้าวสารไว้ล่วงหน้า และที่สำคัญวัดก็ยังเป็นศูนย์กลางของการแลกเปลี่ยนสินค้าอุปโภคบริโภคจากภายนอกอีกด้วย เช่น มีชาวบ้านจากตำบลสะกอม ตำบลนาทับ นำเกลือ ปลาแห้ง กะปิ ปลาร้า มาทำการแลกเปลี่ยนกับข้าวเปลือกในยุ้งข้าวของวัด โดยมานวดเป็นข้าวเปลือกใส่กระสอบกลับไป นับเป็นความสัมพันธ์ที่ต่างถ้อยทีถ้อยอาศัยกันมาเป็นเวลาช้านาน.. สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-2220648698618280772015-06-19T15:34:00.006+07:002019-10-15T17:16:45.744+07:00ประวัติวัดน้ำขาวนอก<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEahQYVIiO1qYPL6QGHAYpbto42m3SwidAIITamK4qjif3zrn6368H7IYBuRgEl-yaE9frjjlkQWtmAdiEYhxlOXgue-NTD0M3G4XM60dUYUrWrwTN_s6hQHrYWtA0V-bsXZrdZK18yGY/s1600/13434873_1080266002047612_4026148111916700662_n.jpg" width="560"><br><br>
ประวัติวัดน้ำขาวนอก (วัดออก)<br />
<br />
ตั้งอยู่เลขที่ ๑๓ หมู่ที่ ๓ (บ้านออกวัด) ต.น้ำขาว อ.จะนะ จ.สงขลา มีเนื้อที่ ๑๒ ไร่ เริ่มสร้างเป็นวัดเมื่อวันที่ ๔ เม.ย. ๒๔๓๐ ได้รับอนุญาตให้จัดตั้งเป็นวัดที่สมบูรณ์ เมื่อวันที่ ๒๐ เม.ย.๒๔๓๙ ได้รับวิสุงคามสีมา เมื่อวันที่ ๒๙ พ.ย. ๒๕๔๐ ขนาดกว้าง ๒๓.๖๐ ม. ยาว ๔๕.๕๐ ม. ผูกพัทธสีมาเมื่อวันที่ ๗ เม.ย. ๒๕๔๕ โดยสมเด็จพระพุทธชินวงศ์ จากวัดมกุฎกษัตริยารามเป็นประธานในการผูกพัทธสีมา สังกัดคณะสงฆ์นิกายธรรมยุต<a name='more'></a><br />
<br />
เจ้าอาวาสปกครองวัดมีดังนี้<br />
๑ พระครูพุธ<br />
๒ ท่านอาจารย์อิน<br />
๓ ท่านอาจารย์บุญทอง<br />
๔ ท่านอาจารย์คง<br />
๕ ท่านอาจารย์ทองแก้ว<br />
๖ ท่านอาจารย์หนู<br />
๗ พระครูเกษมวรคณี (บ่าว)<br />
๘ ท่านอาจารย์เอื้อน จัตุตวโร<br />
๙ พระครูสิริญาณวิมล (เจ้าอาวาสรูปปัจจุบัน)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW7kVBgrW04jz6RXNru8ZyNt8Wc36Y5iQVm-8rfgh-oX-m2Ec-yx8wqz3KYfhcMUd9pWIY6vN7SX2GA5PYmWOhFLw7C86bg_JYbWVFSAubiI2A2GOGw9y5eN7JhflW4QAsc-RcyWYpLN0/s1600/65638976_2494813587205711_4084722960324100096_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW7kVBgrW04jz6RXNru8ZyNt8Wc36Y5iQVm-8rfgh-oX-m2Ec-yx8wqz3KYfhcMUd9pWIY6vN7SX2GA5PYmWOhFLw7C86bg_JYbWVFSAubiI2A2GOGw9y5eN7JhflW4QAsc-RcyWYpLN0/s1600/65638976_2494813587205711_4084722960324100096_n.jpg" width="560"></a></div><br />
วัดในอดีตเป็นทั้งศูนย์การเรียนรู้ของเยาวชน และเป็นแหล่งพบปะของผู้คนในชุมชน เป็นแหล่งรวมประเพณีวัฒนธรรมและคตินิยมความเชื่อ วัดกับชุมชน จึงกลายเป็นส่วนเดียวกันแยกกันไม่ออก มองภาพของชุมชนน้ำขาวในอดีตจึงเห็นภาพของบ้านกับวัดได้อย่างชัดเจน อดีตกำนันเจิน จันทร์เพชร บ้านเกาะแค หมู่ที่ ๑ ต.น้ำขาว เล่าว่า...ชุมชนน้ำขาวยุคก่อนที่จะมีโรงสีข้าว เคยมีประเพณีสำคัญประเพณีหนึ่ง คือ “ประเพณีพานมข้าว” สมัยนั้นคนน้ำขาวมีอาชีพหลัก คือ ทำนา ทุกปีหลังจากทำนาเสร็จแล้ว ก็จะนำข้าวเปลือกที่ยังเป็น “เลียงข้าว” มากน้อยตามศรัทธาและผลผลิตที่ได้ในแต่ละปี รวบรวมกันทั้งหมู่บ้าน แล้วช่วยกันนำไปเก็บไว้ในยุ้งข้าวที่วัด ก่อนนำไปเก็บก็จะทำพิธีทางศาสนาทำบุญ ถวายทาน เหมือนกับการนำข้าวตอก และต้ม ไปทำบุญเดือนสิบ .... วัดน้ำขาวนอก(วัดออก) ยุ้งข้าวตั้งอยู่ใกล้ ๆ กับบริเวณทางด้านทิศใต้ที่เป็นเมรุในปัจจุบัน การพาข้าวไปถวายวัด เรียกว่า “การพานมข้าว” สอบถามได้ความว่า มีวัตถุประสงค์เพื่อเป็นเสบียงเก็บไว้ใช้ในยามที่วัดมีงานสำคัญ ๆ เช่น งานประเพณีทอดกฐิน ทอดผ้าป่า หรืองานอื่นใดที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมสำคัญของทั้งชุมชนและวัด ก่อนจะถึงงาน ชาวบ้านแต่ละหมู่บ้านจะช่วยกันนวดข้าว สีข้าว ทิ่มข้าว เตรียมเป็นข้าวสารไว้ล่วงหน้า และที่สำคัญวัดก็ยังเป็นศูนย์กลางของการแลกเปลี่ยนสินค้าอุปโภคบริโภคจากภายนอกอีกด้วย เช่น มีชาวบ้านจากตำบลสะกอม ตำบลนาทับ นำเกลือ ปลาแห้ง กะปิ ปลาร้า มาทำการแลกเปลี่ยนกับข้าวเปลือกในยุ้งข้าวของวัด โดยมานวดเป็นข้าวเปลือกใส่กระสอบกลับไป นับเป็นความสัมพันธ์ที่ต่างถ้อยทีถ้อยอาศัยกันมาเป็นเวลาช้านาน.. สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-83617613172266520632015-06-19T15:33:00.000+07:002015-06-19T21:13:19.457+07:00ประวัติวัดบูรณาราม<b>ประวัติวัดบูรณาราม</b> (วัดคลองแงะ)<br><br>
<b>สถานที่ตั้งวัด</b> : วัดบูรณาราม ตั้งอยู่ที่บ้านคลองแงะ หมู่ที่ ๑๑ ตำบลน้ำขาว อำเภอจะนะ จังหวัดสงขลา<br><br>
<b>สังกัด</b> : คณะสงฆ์นิกาย ธรรมยุต<br><br>
<b>สภาพพื้นที่</b> : พื้นที่ตั้งเป็นที่เนินสูง ตั้งอยู่เชิงเนินเขาด้านในสุดของตำบลน้ำขาว นอกจากวัดบูรณารามแล้ว ในตำบลน้ำขาวยังมีวัดเก่าแก่อีก ๒ วัด คือ วัดน้ำขาวใน ตั้งอยู่บ้านน้ำขาวหมู่ที่ ๖ ต.น้ำขาว และวัดน้ำขาวนอก ตั้งอยู่บ้านออกวัด หมู่ที่ ๓ ต.น้ำขาว<br><br>
<b>เนื้อที่ของวัด</b> : ที่ตั้งวัดมีเนื้อที่ ๑๕ ไร่ (ส.ด. ๑ เลขที่ ๑๘๐) ที่ธรณีสงฆ์ แปลงที่ ๑ เนื้อที่ ๑๑ ไร่ ๒ งาน ๒๐ ตารางวา แปลงที่ ๒ เนื้อที่ ๕ ไร่ ๒ งาน ๕๐ ตารางวา<br><br>
<b>ประวัติความเป็นมา</b> : วัดบูรณารามเดิมชาวบ้านเรียกว่า “วัดคลองแงะ” ได้รับพระราชทานเขตวิสุงคามสีมา เมื่อวันที่ ๑๔ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๒๕ กว้าง ๓๐ เมตร ยาว ๖๐ เมตร แต่เดิมสันนิษฐานกันว่าน่าจะเป็นสาขาหนึ่งของวัดเสะ ต.บ้านนา (จากบันทึกคำบอกเล่าของชาวบ้าน) สาเหตุที่ได้ตั้งชื่อวัดว่า “วัดบูรณาราม” เนื่องจากวัดและชุมชนได้ร่วมกันพัฒนาบูรณะวัดให้เจริญยิ่งขึ้น จากแต่เดิมเป็นเพียงที่พักสงฆ์เท่านั้น จากคำบอกเล่าของชาวบ้านว่า ประมาณช่วงปี พ.ศ.๒๔๕๐ บ้านคลองแงะได้พยายามสร้างวัดขึ้นถึง ๒ แห่ง แต่ก็ไม่สำเร็จคงเหลือแต่เพียงวัดคลองแงะเพียงวัดเดียว<br><br>
<b>ทำเนียบเจ้าอาวาส</b>: นับแต่เริ่มก่อตั้งถึงปัจจุบัน มีเจ้าอาวาสที่สืบค้นได้จากคำบอกเล่า จำนวน ๘ รูป คือ ๑.พ่อท่านเสน ๒.พ่อท่านสีนา ๓.พ่อท่านอ้วน ๔.พ่อท่านแสง (พระครูโชติธรรมวัตร) ๕.พ่อท่านเนียม ๖.พ่อท่านแสง(พระครูโชติธรรมวัตร) ๗.พ่อท่านวร ๘.พ่อท่านจ้วน (พระครูพิพัฒน์สังฆกิจ)<br><br>
<b>บทบาทและความสำคัญต่อชุมชน</b>: วัดบูรณาราม (วัดคลองแงะ) นับเป็นสถานที่รวมศูนย์ทางจิตใจของชุมชนบ้านคลองแงะมาแต่เมื่อครั้งอดีต ในสมัยพ่อท่านแสง(พระครูโชติธรรมวัตร) เปิดเป็นสถานฝึกอบรมธรรมะแก่กุลบุตรกุลธิดาฝึกสวดมนต์สรภัญญะและปฏิบัติศาสนพิธี เปิดสอนอบรมหลักสูตรนักธรรมศึกษา แก่พระนวกะ สนับสนุนให้มีการจัดตั้งโรงเรียนบ้านคลองแงะ ร่วมกับชุมชนพัฒนาสาธารณะประโยชน์ สร้างสะพานต้นตาเสือ สะพานท่านแสง ซึ่งเป็นเส้นทางสายสำคัญของหมู่บ้านที่สามารถติดต่อสู่โลกภายนอกได้สะดวกรวดเร็ว สร้างศาลา และถนน ในสมัยพ่อท่านจ้วน (พระครูพิพัฒน์สังฆกิจ) ได้จัดการก่อสร้างโรงอุโบสถแบบถาวรขึ้นมีลักษณะรูปทรงเป็นแบบมหาอุต คือมีประตูทางเข้า-ออก ทางเดียว ไมมีประตูหลัง ขนาดกว้าง ...... เมตร ยาว ..... เมตร ภายในอุโบสถมีภาพวาดพุทธชาดก กัณฑ์เวชสันดรชาดกและภาพพุทธประวัติติดไว้ตามฝาผนังของโบสถดูสวยงาม ตระการตายิ่งนัก.<br><br>
<b>กิจกรรมเด่นของวัดที่ทำร่วมกับชุมชนในอดีต</b> : ตามคติความเชื่อของชาวพุทธโดยทั่วไปที่เลื่อมใสและเคร่งครัดในพระพุทธศาสนา เชื่อว่า การที่เข้าไปในเขตวัดไม่ว่าจะด้วยธุระอันใด เมื่อถึงคราวเดินออกมา เศษหินดินทรายก็มักติดตามร่องรองเท้าออกมาด้วย ซึ่งเชื่อว่าไม่เป็นมงคลต่อชีวิต ทำให้พื้นที่ธรณีสงฆ์ทรุดต่ำลง ชาวบ้านจึงได้จัดให้มีประเพณีขนทรายเข้าวัด โดยไปขนมาจากคลองคู แล้วมาร่วมกันก่อเป็นเจดีย์ทราย ปักธง ตอนกลางคืน จุดเทียนสว่างไสว นำครอบครัวมาร่วมสวดมนต์และรับศีลรับพร ทำบุญร่วมกันเพื่อหวังความสงบสุขในชีวิตทั้งชาตินี้และชาติหน้า.<br><br>
<b>ปูชนียบุคคลที่เคารพสักการะ</b>: รูปปั้นเหมือนพ่อท่านเสน อดีตเจ้าอาวาสรูปที่ ๑ ประดิษฐานอยู่ในศาลาวัดและสถูป(บัว)ของพ่อท่านเสนซึ่งตั้งอยู่เกือบกึ่งกลางลานวัด ใกล้ ๆกับโรงครัว เวลามีเหตุทุกข์ร้อน หรือประสงค์สิ่งใด มักมีผู้ไปบนบานตามความเชื่อและศรัทธาเฉพาะตนแล้วมักจะสำเร็จสมประสงค์ตลอดมา. สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-81643175837942841502015-06-19T15:32:00.006+07:002018-01-28T10:55:01.827+07:00อุโบสถหลังเก่าวัดน้ำขาวใน<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9nDoty7znU4y-5gDnWSrdysMbxt8sy5FML4gpNtiHink-8BxlSbN5wADPHi7I7AeaY-uFn5R4aDVbvbtlfz1P5_GOvKGh9pGJDNEZkttyXMACR-xj1ipAfZB3RuMjIucY7slkhFoQKDM/s1600/26231629_1726809584006119_1999230873781597066_n.jpg" width="560"><br><br>
ประวัติอุโบสถวัดน้ำขาวใน (หลังแรก)<br />
<br />
สมัยเจ้าอาวาสรูปที่ ๑-๓ การจัดสร้างเสนาสนะ จัดทำกันแบบชั่วคราว หลังคามุงด้วยจาก (สิเหรง) เพียง ๓ – ๔ ปี ก็ชำรุดทรุดโทรม แต่ก็ได้ช่วยกันบำรุงรักษามาตามยุคตามสมัย ตามกำลังศรัทธาของประชาชนในสมัยนั้น ๆ ให้เจริญขึ้นคราวละเล็กคราวละน้อยเรื่อย ๆ มาเป็นลำดับ<br />
<br />
สมัยเจ้าอาวาสรูปที่ ๔ ( ถึง พ.ศ.๒๔๓๖) คือ ท่านอาจารย์แก้ว (พ่อท่านหัวพาน) ท่านได้จัดสร้างอุโบสถหลังนี้ขึ้น ยาว ๑๒ เมตร กว้าง ๙ เมตร หลังคามุงด้วยกระเบื้องดินเผา จากเอกสารบันทึกประวัติวัดน้ำขาวใน ของหลวงปู่พรหม ได้เขียนไว้ว่า “นี่นับเป็นครั้งแรกที่กระเบื้องดินเผาได้ถูกนำเข้ามาในวัดนี้ ราวปี พ.ศ.๒๔๓๑” และได้ขยายเขตวัดมาทางทิศเหนือ เพราะเห็นว่าบริเวณเดิม( ร.ร.ชุมชนวัดน้ำขาวใน) เป็นที่ไม่เหมาะสม เพราะอยู่ชิดติดกับคลอง น้ำมักท่วมและกระแสน้ำเซาะตลิ่ง ทำให้สิ่งก่อสร้างเกิดเสียหายเลยจัดวางแผนผังของวัดเสียใหม่ โดยขุดคูรอบ ๆ บริเวณพร้อมกับสร้างอุโบสถหลังแรกที่มั่นคงยิ่งขึ้น<br />
<br />
สมัยเจ้าอาวาสรูปที่ ๖(พ.ศ.๒๔๕๑ – ๒๔๕๙) คือ ท่านอาจารย์อ่ำ ท่านองค์นี้มีผู้คนนิยมนับถือมาก ท่านเป็นผู้ที่มีระเบียบเรียบร้อยตามสมณวิสัยเพศ ในด้านกิจกรรมเกี่ยวกับการบูรณะวัด ท่าน ได้รื้อโรงอุโบสถหลังเก่าเพื่อสร้างขึ้นใหม่ มีความถาวรมั่นคงยิ่งกว่า ดังที่เห็นอยู่จนถึงทุกวันนี้<br />
<br />
สมัยเจ้าอาวาสองค์ที่ ๑๐ (พ.ศ.๒๕๓๔ – ๒๕๕๗) คือ พระครูโชติธรรมวัตร (แสง โชติธมฺโม) ปี พ.ศ. ๒๕๕๖ ท่านได้ดำเนินการเพื่อขอสนับสนุนงบประมาณจากทางราชการ เพื่อบูรณะซ่อมแซม โดยได้ขึ้นทะเบียนเป็นโบราณสถานของสำนักงานโบราณคดีและพิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติที่ ๑๐ สงขลาไว้แล้ว จำนวนเงิน ๓,๐๐๐,๐๐๐ บาท โดยทางวัดได้จัดสรรงบประมาณสมทบเข้าร่วมโครงการบูรณะซ่อมแซม ๑๐๐,๐๐๐ บาทด้วย บัดนี้กำลังดำเนินการบูรณะซ่อมแซมโดยยึดรูปลักษณ์ ศิลปลวดลายและรูปทรงตามแบบช่าง เดิม ๆ.
สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-45813469285907029322015-06-19T15:31:00.002+07:002017-12-10T18:43:41.840+07:00อุโบสถหลังใหม่วัดน้ำขาวใน<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEahQYVIiO1qYPL6QGHAYpbto42m3SwidAIITamK4qjif3zrn6368H7IYBuRgEl-yaE9frjjlkQWtmAdiEYhxlOXgue-NTD0M3G4XM60dUYUrWrwTN_s6hQHrYWtA0V-bsXZrdZK18yGY/s1600/13434873_1080266002047612_4026148111916700662_n.jpg" width="560"><br><br>
ประวัติอุโบสถวัดน้ำขาวใน (ปัจจุบัน)<br><br>
อุโบสถวัดน้ำขาวในปัจจุบัน สร้างขึ้นในสมัยเจ้าอาวาสองค์ที่ ๘ (พ.ศ.๒๔๖๙ – ๒๕๑๓) คือ พระครูพรหมวุฒาจารย์ เมื่อปี พ.ศ.๒๔๙๔ ได้จัดการก่อสร้างโรงอุโบสถแบบถาวรขึ้น เพราะอุโบสถหลังเก่า ซึ่งเจ้าอาวาสองค์ที่ ๖ ท่านอาจารย์อ่ำ ได้สร้างไว้ก่อนนั้น มีขนาดเล็กไม่สะดวกแก่การทำสังฆกรรม โรงอุบสถที่สร้างขึ้นใหม่นี้ ได้ขอพระบรมราชานุญาตย้ายจากสถานที่เดิม มาทางทิศเหนือของโรงอุโบสถหลังเก่า มีเนื้อที่กว้างยาวเข้าหลักเกณฑ์ผืนผ้า ยาว ๒๐ เมตร กว้าง ๑๐ เมตร ใช้คอนกรีตทั้งตัวอาคาร ( เว้นแต่จันทันและระแนง ) โรงอุโบสถหลังใหม่นี้ ได้เริ่มลงมือทำการก่อสร้างเมื่อ วันที่ ๑ มกราคม พ.ศ.๒๔๙๔ ตรงกับวันจันทร์ แรม ๘ ค่ำ เดือนยี่ ปีเถาะ ได้ขุดร่องคูวางรากฐาน กว้าง ๑ เมตร ลึก ๑.๕ เมตร ใช้ไม้เข็มยาว ๓ เมตร ใหญ่โดยรอบ ๑๒ นิ้ว ตอกลงไปโดยรอบ ๒๐๐ ตัว โดยเฉพาะที่เสาใช้เข็มเสาละ ๙ ตัว ในการก่อสร้างโรงอุโบสถได้กระทำกันมาเรื่อย ๆ มาจนถึงปี พ.ศ.๒๕๐๔ ก็เสร็จเรียบร้อย คิดเป็นเงินงบประมาณในการก่อสร้างทั้งหมด ๒๓๙,๗๔๑ บาท ( สองแสนสามหมื่นเก้าพันเจ็ดร้อยสี่สิบเอ็ดบาทถ้วน ) เงินจำนวนนี้มีผู้มีจิตศรัทธาร่วมกันบริจาค เวลาทำการก่อสร้าง ๑๑ ปี ครั้นย่างเข้าปี พ.ศ.๒๕๐๕ ทางคณะกรรมการของวัดจึงได้นัดประชุมกัน เห็นสมควรจัดงานฉลองและผูกพัทธสีมา ( ฝังลูกนิมิต ) เพื่อให้เป็นหลักของพระพุทธศาสนา โดยกำหนดจัดงานขึ้น ๔ วัน ๓ คืน<br><br>
- วันพฤหัสบดีที่ ๗ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๐๕ ขึ้น ๘ ค่ำ เดือน ๗ เริ่มงาน<br>
- วันอาทิตย์ ที่ ๑๐ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๐๕ ขึ้น ๑๑ ค่ำ เดือน ๗ เป็นวันลูกนิมิตลงหลุม พระสงฆ์ประชุมกันในโรงพระอุโบสถ สวดสมมติสนานสังวาสสีมา เป็นอันสำเร็จพิธีผูกพัทธสีมาตามพระพุทธานุญาต.
สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-20026291195330139742015-06-19T15:31:00.001+07:002019-10-15T18:15:14.125+07:00อุโบสถวัดน้ำขาวนอก<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4BGqYKmZDQgEWLY9lYBgwiohzxkmDTEWVl6VCa7F-b-B991uzwki0lriFZ6Lqn0pmqlCozrC2e6b7YmMIRLJXRnMHGU2JpSBAt48lomlApYs34oEEA48bi7vLn7jJd5JsJaiuzFJ_7JY/s1600/12744403_998350586905821_2126692076405512568_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4BGqYKmZDQgEWLY9lYBgwiohzxkmDTEWVl6VCa7F-b-B991uzwki0lriFZ6Lqn0pmqlCozrC2e6b7YmMIRLJXRnMHGU2JpSBAt48lomlApYs34oEEA48bi7vLn7jJd5JsJaiuzFJ_7JY/s1600/12744403_998350586905821_2126692076405512568_n.jpg" width="560"></a></div><br>
อุโบสถวัดน้ำขาวนอก (วัดออก)<br><br>
สร้างเนื่องในวโรกาสที่สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปรินายก ทรงเจริญพระชนมายุ ๘๔ พรรษา พ.ศ. ๒๕๔๐<br><br>
ขนาดกว้าง ๑๓ เมตร ยาว ๒๔ เมตร ยกจากพื้นดินสูง ๒.๙๕ เมตร จากพื้นถึงตัวอุโบสถยกขึ้นเป็น ๓ ชั้น อุโบสถเป็นแบบยุครัตนโกสินทร์ตอนต้น (รัชกาลที่ ๓) โดยได้ประยุกต์ตามแบบพระอุโบสถ พระวิหารพระศาสดาและพระอุโบสถคณะรังสี วัดบวรนิเวศวิหาร มีการตัดและต่อเติมบางส่วน<br><br>
สถาปนิกผู้ออกแบบ อาจารย์วนิดา พึ่งสุนทร (ศิลปินแห่งชาติสาขาทัศนศิลป์:๒๕๔๖)<br><br>
ผู้ดำเนินการก่อสร้าง พระโสภณคณาภรณ์ (จิรพล อธิจิตโต พรหมทอง) ผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดบวรนิเวศวิหาร<br><br>
การวางศิลาฤกษ์ โดย ฯพณฯ นายชวน หลีกภัย นายกรัฐมนตรี เป็นประธานในพิธี เมื่อวันที่ ๒๐ก.พ.๒๕๓๗ เมื่อเวลา ๑๐.๐๙ น.และเริ่มก่อสร้างในเดือน ม.ค. ๒๕๓๘<br><br>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyuX2CuFw4EjaHxRtmWOB1hgBv39_-mbEfrsCc0v0Zgq9kSXQWLaJB7jLoWfAr9XwGnHofy9f134KiQAc2q2vNazvq3A5Fn44haPbY1ndKd91pqWV5TnNqxqwNiHZbKi-Xu61B-E23fT4/s1600/62000112_2441128435907560_1676249229376356352_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyuX2CuFw4EjaHxRtmWOB1hgBv39_-mbEfrsCc0v0Zgq9kSXQWLaJB7jLoWfAr9XwGnHofy9f134KiQAc2q2vNazvq3A5Fn44haPbY1ndKd91pqWV5TnNqxqwNiHZbKi-Xu61B-E23fT4/s1600/62000112_2441128435907560_1676249229376356352_o.jpg" width="560"></a></div><br>
พระพุทธปฏิมาประธาน ทำพิธีเททองหล่อ ณ สนามหน้าพระอุโบสถ คณะรังสี วัดบวรนิเวศวิหารสมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปรินายก เสด็จทรงเป็นประธานเททองเมื่อวันเสาร์ที่ ๗ ต.ค. ๒๕๓๘ พระพุทธปฏิมาประธานพระพุทธชินสีห์พร้อมด้วยอัครสาวกเบื้องซ้ายและขวา มีคุณช้อย สิทธิสงคราม คุณจำปี เสถียรธรรมณี และคุณณรงค์ โมรินทร์ บริจาคทุนทรัพย์ ๑,๐๐๐,๐๐๐ บาท สาธุชนทั้งหลายร่วมสมทบทุนในการสร้างโดยฝีมือช่างปั้นกรุงเทพฯ<br><br>
ภาพฝาผนังตอนบน เป็นภาพนภากาศ ประดับด้วยเมฆหมอก มีเทพบุตรเทพธิดา บูชาพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยเครื่องสักการะต่างๆ<br><br>
ภาพฝาผนังตอนล่าง เป็นภาพป่าหิมพานต์ ประกอบด้วยหมู่แมกไม้ ภูเขา ถ้ำ โขดหิน ทิวทัศน์ และหมู่สัตว์ป่าหิมพานต์หลากหลายชนิด<br><br>
วิสุงคามสีมา เขตวัดน้ำขาวนอก กว้าง ๒๓.๖๐ เมตร ยาว ๔๔.๕๐ เมตรได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมา เมื่อวันที่ ๒๙ พ.ย.๒๕๔๐<br><br>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibOZd7yG6HmDxVaVYKEHq7xcwiZ_66Fm-8_v284smQukb-L5M6JnZEmdVe-hsCEe43t5gZLO8f5IiolD0Bam9V_MWCyIiPJsouN68Kp2NCF92Q5LMKfiPLaMdy1irJcaofj3gWrgNappg/s1600/59203964_2633196246754572_8214101795136339968_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibOZd7yG6HmDxVaVYKEHq7xcwiZ_66Fm-8_v284smQukb-L5M6JnZEmdVe-hsCEe43t5gZLO8f5IiolD0Bam9V_MWCyIiPJsouN68Kp2NCF92Q5LMKfiPLaMdy1irJcaofj3gWrgNappg/s1600/59203964_2633196246754572_8214101795136339968_n.jpg" width="560"></a></div><br>สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-80086951440458149132015-06-19T15:31:00.000+07:002016-01-12T14:08:37.530+07:00อุโบสถหลังเก่าวัดน้ำขาวนอก<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDjdUQDPSKZwMXWjTmAVAYl9WdNEca5PkX1XY14EcOHrHuD36cgCCW682eJL-gkZIEIRavogkSQrcfHgIF57qp6-MEywX0t2876Am3xOCjZPQSZoEaR1yZ0EtfQ4jfcu9TioVh_EdzYjg/s1600/90101674_0_20120421-072214.jpg" width="560"><br><br>
อุโบสถหลังเก่า (พิพิธภัณฑ์ชุมชนน้ำขาว)<br><br>
สร้างเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๗๒-๒๔๗๘ สมัยเจ้าอาวาสรูปที่ ๖ (ท่านอาจารย์หนู) ในเขตสีมาเดิม ลักษณะอาคารทรงไทยภาคใต้ กว้าง ๑๒ เมตร ยาว ๑๕ เมตร แต่เดิมรอบอุโบสถกั้นด้วยลูกกรงไม้ สูง ๑,๕๐ เมตร ปล่อยโล่งด้านบน โดยนายช่าง คงทอง เป็นหัวหน้าร่วมกับประชาชนชาวน้ำขาวและชุมชนใกล้เคียง ดำเนินการก่อสร้างจนแล้วเสร็จ ใช้ระยะเวลา ๗ ปี<br><br>
มีคำจารึกเขียนไว้ตรงเพดานอุโบสถว่า “ช่างคงทองออกวัดได้จัดทำ...<br>
” คำจารึกการสร้างอุโบสถได้บันทึกไว้ว่า<br><br>
“เมื่อ พ.ศ.๗๒ ต้องตำรา...(ตัวอักษรเลือนราง)... ขึ้น ๑๑ วันศุกร์สนุกสบาย<br>
พวกหญิงชายชุ่มเชิ่นเจริญศรี อย่าทะนงสงสัยในข้อนี้<br>
ถึงวันที่ ๑๖ ยกเสา (เอก) กว่าจะสำเร็จได้ ๗ ขวบ<br>
จึงรวบรวมกันปล้ำทำแต่หมู่เรา ส่วนราคาค่าจ้างช่างไม่เอา<br>
เพราะจิตร์เขารักใคร่ฝ่ายศาสนา ช่างคงทองออกวัดได้จัดทำ<br>
เมื่อสำเร็จเสร็จการคิดงานฉลอง เมื่อ ๑๒ มิถุนา พ.ศ.๗๘<br>
ผมตราไว้จะให้รู้ความตามปัญหา ท่านทั้งหลายใกล้ไกลที่ไปมา<br>
รู้กิจจาข้อคดีเท่านี้เอย.<br>
ขยายความจากข้อความที่จารึก<br><br>
“เมื่อ พ.ศ.๗๒ ต้องตำรา...” พ.ศ.๒๔๗๒ ตรงกับปีมะเส็ง วันศุกร์ขึ้น ๑๑ค่ำ เดือน ๙ วันที่ ๑๖ เดือนสิงหาคม ในรัชกาลที่ ๗ เป็นปีที่ ๕ ของการขึ้นครองราชย์... วัดน้ำขาวนอก ร่วมกับช่างฝีมือ คือนายช่าง คงทอง เป็นหัวหน้า ระดมชาวบ้านน้ำขาวและชุมชนใกล้เคียง ทั้งหญิงชายให้มาช่วยกันยกเสา (เอก) ของอุโบสถ ดำเนินการก่อสร้างจนแล้วเสร็จ ใช้ระยะเวลา ๗ ปี โดยช่างไม่คิดค่าแรง สะท้อนวิถีชีวิตชุมชนของคนน้ำขาวในอดีต ที่มีความศรัทธา เสียสละ สามัคคี และเลื่อมใสในพระพุทธศาสนาอย่างลึกซึ้งไม่หวังผลตอบแทน...<br><br>
“เมื่อสำเร็จเสร็จการคิดงานฉลอง เมื่อ ๑๒ มิถุนา พ.ศ.๗๘...” พ.ศ. ๒๔๗๘ ตรงกับปีกุน วันพุธขึ้น ๑๑ ค่ำ เดือน ๗ วันที่ ๑๒ เดือนมิถุนายน ในรัชกาลที่ ๘ เป็นปีที่ ๒ ของการขึ้นครองราชย์ ... วัดน้ำขาวนอก ร่วมกับชาวน้ำขาวและผู้มีจิตศรัทธา ร่วมจัดงานฉลองอุโบสถขึ้น ในงานจัดให้มีการละเล่นที่เป็นที่นิยมของคนสมัยนั้น คือการรับหนังตะลุงมาเล่นแข่งขันกัน ๒ โรง ระหว่างหนังอั้น กับ หนังแดง คอบาก...<br><br>
ในปี พ.ศ.๒๕๓๕ ได้มีการบูรณะ โดยได้ทำการก่ออิฐโบกปูนติดตั้งประตูหน้าต่างและจัดสร้างบันไดขึ้นลงทั้ง ๔ ด้าน เทคอนกรีตโดยรอบเชิงชายด้านนอกอุโบสถ.<br><br>
<b>บริเวณภายในอุโบสถ</b><br><br>
<b>พระประธานองค์เดิม</b><br><br>
มีพระพุทธรูปปางขัดสมาธิเพชร เป็นพระประธานองค์เดิม ขนาดหน้าตักกว้าง ๕๙ เซนติเมตร จารึกไว้ว่า “คุณหญิงทรงพลภาพขุนพลธร สร้างเมื่อ พ.ศ. ๒๔๘๐” เป็นพระพุทธรูปเก่า สันนิษฐานว่าเป็นฝีมือปั้นหล่อ โดยช่างถ้องถิ่นปักษ์ใต้ ไม่ทราบปีที่สร้าง ...<br><br>
<b>พระประธานองค์ใหม่</b><br><br>
ขนาดหน้าตักกว้าง ๙๙ เซนติเมตร ชื่อ “พระสัมพุธโธภาสพรรณี ชินศรีวรลักษณทัต นริศราธิเบศรโลกเชฏฐพิชิตมาร วรญาณบพิตร” คณะจีนไหหลำสร้างถวาย วัดธรรมประดิษฐ์ อำเภอสทิงพระ จังหวัดสงขลา พ.ศ. ๒๕๑๐ ต่อมาพระภัทรธรรมธาดา วัดดอนรัก ได้นำมาถวายพระครูเกษมวรคณี จึงได้ประดิษฐานเป็นพระประธานแทนองค์เดิม<br><br>
ลักษณะภายในอุโบสถที่ฐานพระประธาน ทำเป็นแท่นสูง ๐.๙๐ เมตร กว้าง ๑.๕๖ เมตร ยาว ๓.๒๐ เมตร พื้นภายในทำเป็น ๒ ชั้น ตรงกลางยกเป็นอาสน์สงฆ์สูง ๙ เซนติเมตร กว้าง ๔.๗๐ เมตร ยาว ๙.๗๖ เมตร รอบ ๆ อาสน์สงฆ์ต่ำลงมาเป็นที่นั่งของอุบาสก อุบาสิกา<br><br>
ปี พ.ศ.๒๕๔๙ วัดน้ำขาวนอก ร่วมกับบรรดาศิษยานุศิษย์ของพระอมรมุนี (พระมหาสุทิน)กับ พระราชวิสุทธิญาณ (พระมหาจิรพล)เปิดใช้อุโบสถหลังเก่า ประกอบพิธีฉลองสมณศักดิ์ของท่านเจ้าคุณทั้งสองรูป เนื่องในคราวได้รับพระราชทานชั้นยศเป็นพระราชาคณะชั้นสามัญและเลื่อนชั้นยศที่สูงจากชั้นสามัญเป็นชั้นราชขึ้นในคราวเดียวกัน นับเป็นเกียรติประวัติที่สำคัญยิ่งของคนน้ำขาว<br><br>
ปี พ.ศ.๒๕๕๔ พระราชวิสุทธิญาณ ได้ดำริที่จะจัดตั้งและให้การสนับสนุนงบประมาณ เพื่อจัดตั้งพิพิธภัณฑ์ชุมชนน้ำขาวขึ้น สำหรับเป็นที่เก็บรวมรวมวัตถุ สิ่งของเครื่องมือ เครื่องใช้ ทั้งของชุมชนและของวัด เพื่อวัตถุประสงค์เป็นแหล่งเรียนรู้และศูนย์รวมคลังปัญญาของชุมชน และเห็นว่าอุโบสถหลังเก่าเหมาะที่จะเป็นสถานที่จัดเก็บ โดยกำหนดให้มีการจัดทำและเปิดใช้อย่างเป็นทางการขึ้น ในวันที่ ๑๓ ตุลาคม ๒๕๕๔ โดยนายกองค์บริหารส่วนจังหวัดสงขลา (นายอุทิศ ชูช่วย) สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-50035258828421761912015-06-19T15:30:00.000+07:002015-06-19T21:18:54.745+07:00ศาลาการเปรียญน้ำขาวนอกศาลาการเปรียญ (โรงธรรมหลังเก่า)<br><br>
ศาลาการเปรียญ (โรงธรรม) กว้าง ๙.๐๐ เมตร ยาว ๑๓.๐๐ เมตร สร้างเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๙๒-๒๔๙๔ เป็นอาคารทรงไทยภาคใต้ เป็นศาลายกสูงจากพื้นดินประมาณ ๐.๘๐ เมตร จากเสาไปจรดหลังคาทำด้วยไม้ หลังคา ๓ ชั้น ลดหลั่นกันลงมาตามลำดับ มุงกระเบื้องเกล็ดปลา บริเวณโดยรอบส่วนล่างกั้นเป็นลูกกรงไม้ ส่วนบนปล่อยโล่งไว้ มีบันได ประตูทางขึ้น-ลง ๓ ทาง ภายในด้านทิศตะวันตก ยกเป็นอาสน์สงฆ์ ข้างอาสน์สงฆ์ทั้ง ๒ ด้าน ทำเป็นห้อง ข้างละห้อง บนอาสน์สงฆ์ฝั่งที่ติดกับฝาผนังทิศตะวันตกประดิษฐานพระปฏิมาประธาน ชื่อ “พระพุทธศรีสรรเพ็ชร”<br><br>
พระครูเกษมวรคณี(บ่าว) เป็นผู้ดำเนินการก่อสร้าง โดยได้นำพระภิกษุ-สามเณร และอุบาสก อุบาสิกาช่วยกันสร้างจนแล้วเสร็จและได้ใช้เป็นสถานที่ประกอบศาสนพิธีต่าง ๆ มาตลอด ในคราวที่ทางราชการจะเปิดโรงเรียนประถมศึกษา ระดับชั้นปีที่ ๕ – ๗ ประมาณปี พ.ศ.๒๕๐๘-๒๕๑๒ ยังไม่มีสถานที่สำหรับนักเรียนเพียงพอ ก็ได้ใช้ศาลาการเปรียญหลังนี้เป็นอาคารเรียนชั่วคราว<br><br>
เมื่อประมาณปี พ.ศ.๒๕๓๑ ได้ทาสีใหม่หมดทั้งหลัง<br><br>
เมื่อปี พ.ศ.๒๕๔๕ ได้ซ่อมแซมใหม่บางส่วนที่ชำรุด ติดลวดลายฉลุที่เชิงชายด้านล่างโดยรอบ ติดกระจกบานหน้าต่าง ทาสีใหม่เพื่อใช้ในงานผูกพัทธสีมา – ฝังลูกนิมิตด้วย<br><br>
ในปี พ.ศ.๒๕๕๔ ได้ทำการทาสีใหม่หมดทั้งหลัง เทคอนกรีตเพื่อปรับระดับพื้นด้านล่าง เพื่อใช้ในงานฉลองศาลาการเปรียญหลังใหม่ ระหว่างวันที่ ๑๓ –๑๕ ตุลาคม ๒๕๕๔<br><br>
ปัจจุบัน ยังใช้เป็นสถานที่ประกอบศาสนพิธีต่างๆ สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-8340969109973652612015-06-19T15:28:00.005+07:002017-12-10T18:49:16.894+07:00กุฎิหลวงปู่พรหม<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEahQYVIiO1qYPL6QGHAYpbto42m3SwidAIITamK4qjif3zrn6368H7IYBuRgEl-yaE9frjjlkQWtmAdiEYhxlOXgue-NTD0M3G4XM60dUYUrWrwTN_s6hQHrYWtA0V-bsXZrdZK18yGY/s1600/13434873_1080266002047612_4026148111916700662_n.jpg" width="560"><br><br>
กุฎิหลวงปู่พรหม<br><br>
กุฏิหลวงปู่พรหม สร้างขึ้นเมื่อประมาณช่วงปี พ.ศ. ๒๕๐๖ – ๒๕๐๗ ตามคำบอกเล่า กุฏิเดิมของหลวงปู่พรหมเป็นตัวเรือนหลังเล็ก ๆ มีลักษณะยกสูง ๒ เมตร หลังคามุงด้วยจาก (สิเหรง) ตั้งอยู่ตรงด้านหลังของโรงอุโบสถ ต่อมาเมื่อสร้างอุโบสถเสร็จแล้ว บรรดาลูกศิษย์ต่างเห็นพร้อมกันว่ากุฏิที่พักเดิมไม่เหมาะสมเพราะทำเลที่ตั้งถูกบดบังมุมมองและทิวทัศน์ด้วยอุโบสถ ซึ่งอยู่ด้านหน้าของกุฏิ จึงได้ช่วยกันหามไปตั้งไว้ทางด้านทิศใต้ ต่อมาเห็นว่ากุฏิหลังเดิมเก่าแก่และชำรุดมากแล้วจึงได้พร้อมใจกันสร้างกุฏิหลังใหม่ขึ้นตรงที่ที่ปรากฎให้เห็น ณ ปัจจุบัน โดยต่างระดมช่างฝีมือที่มีจิตใจฝักใฝ่ในพระศาสนาและชาวบ้านช่วยกันเลื่อยไม้จากป่าซึ่งยุคนั้นป่าไม้ยังมีอุดมสมบูรณ์ ไม้ที่นิยมนำมาสร้างบ้านมีไม้มะค่า ไม้ตะเคียน ไม้หลุมพอ ส่วนหิน ทรายก็ไปขุดและขนมาจากบริเวณทางขึ้นควนธงปัจจุบัน โดยสร้างเป็นกุฏิมีลักษณะเป็นเรือน ๒ ชั้น ชั้นบนเป็นเรือนไม้มี ๑ ห้องนอน มีระเบียงยื่นออกไปทางด้านหน้า ประมาณ ๑ เมตร ชั้นล่างก่อผนังด้วยอิฐฉาบปูนมี ๑ ห้องนอน หลังคามุงกระเบื้อง ใช้ระยะเวลาก่อสร้างจนแล้วเสร็จประมาณ ๒ ปี กุฏิหลังนี้หลวงปู่พรหมได้ใช้เป็นที่พำนักอยู่ถึงวันมรณภาพ และต่อมาได้ใช้เป็นสถานที่เก็บสรีระสังขารของท่านเอาไว้เพื่อรอวันพระราชทานเพลงศพด้วย<br><br>
ประเด็นธรรมตามคำบอกเล่า: หลักฐานยืนยันถึงความสมถะ ความพอเพียง ความเรียบง่ายของหลวงปู่พรหม จากศิษยานุศิษย์และผู้ใกล้ชิดเล่าว่า หลังจากสร้างกุฏิหลังนี้เสร็จใหม่ๆ ได้นิมนต์ให้ท่านไปอยู่ ณ กุฏิหลังใหม่แห่งนี้ โดยที่ไม่สู้จะเต็มใจ ท่านบอกว่ากุฏิเดิมสบายดีอยู่แล้วและเรื่องราวน่าคิดสะกิดธรรม... ในบรรดานายช่างที่ต่างระดมกันมาสร้างกุฏิหลังนี้จนสำเสร็จสมัยนั้น ปัจจุบัน (พ.ศ.๒๕๕๘) ต่างก็เข้ามาบวชและเจริญธรรมอยู่ในร่มบวรพระพุทธศาสนา เช่นนายช่างผู้วางรากฐานและขุดหลุมฝังเสา คือนายช่างจ้วน หรือนายวิชัย สุวรรณมณี ปัจจุบันคือ พระครูพิพัฒน์สังฆกิจ (วิชัย อภิวิชโย) เจ้าอาวาสวัดน้ำขาวใน และอีกท่านหนึ่งนายช่างที่มารับมือสร้างต่อ คือ นายช่างเขื้อน หรือนายสุวัฒน์ ศรีพรมทอง ปัจจุบัน คือพระครูสีลวรวัฒน์ (สุวัฒน์ อุปฺผคนฺโธ)เจ้าอาวาสวัดบ้านใหม่ ต.พังลา อ.สะเดา เหตุปัจจัยที่เกิดขึ้นคงเป็นผลด้วยบุญบารมีธรรมของหลวงปู่พรหมช่วยเสริมส่ง...มิใช่เพราะความบังเอิญเป็นแน่แท้. สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-52090162845561778952015-06-19T15:27:00.001+07:002019-10-15T17:41:39.478+07:00วิหารบูรพาจารย์สถิต<center><img src="https://www.bayore.net/kruya/picture/0018_2.jpg" width="0"></center><br>
<b>วิหารบูรพาจารย์สถิต</b><br><br>
ขนาดกว้าง ๓.๒๐ เมตร ยาว ๔ เมตร เป็นรูปทรงไทย โครงสร้างคอนกรีตเสริมเหล็ก ยกพื้นสูงประมาณ ๑ เมตรติดประตู – หน้าต่าง พื้นปูกระเบื้องเคลือบ ยกฐานสูงประมาณครึ่งเมตรเป็นแท่นประดิษฐานรูปปั้นอดีตเจ้าอาวาส ๒ รูปคือ<br><br>
<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEahQYVIiO1qYPL6QGHAYpbto42m3SwidAIITamK4qjif3zrn6368H7IYBuRgEl-yaE9frjjlkQWtmAdiEYhxlOXgue-NTD0M3G4XM60dUYUrWrwTN_s6hQHrYWtA0V-bsXZrdZK18yGY/s1600/13434873_1080266002047612_4026148111916700662_n.jpg" width="560"><br><br>
๑. พ่อท่านหนู เจ้าอาวาสรูปที่ ๖ ท่านเป็นผู้ที่เคร่งครัดในศีล มีสัจจะวาจาพูดจริงทำจริงจนชาวบ้านในชุมชนเสื่อมใสศรัทธายึดเป็นที่พึ่งทางใจ มีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจ โรคภัยไข้เจ็บ มักเข้าหาพ่อท่านหนู ให้ท่านช่วยขจัดปัดเป่าจนหายขาด ที่ฐานรูปปั้นบรรจุอัฐิ(กระดูก) และอังคาร(ขี้เถ่า) อยู่ด้วย เดิมบรรจุไว้ที่ยอดสถูป(บัว) ของท่าน รูปเหมือนเป็นรูปปั้นที่ปั้นโดยช่างสงขลา<br><br>
๒. พระครูเกษมวรคณี (บ่าว อรินทโม) เจ้าอาวาสรูปที่ ๗ ท่านเป็นพระนักปฏิบัติพัฒนา และสมถะเคร่งครัดในศีล พูดน้อยแต่แฝงนัยยะทางธรรมให้ได้ขบคิด เป็นแกนนำสำคัญในการพัฒนาถนน สะพานที่ประชาชนใช้เป็นเส้นทางคมนาคม ที่ใต้ฐานรูปปั้นบรรจุอัฐิ (กระดูก)อยู่ด้วย ปั้นและเททองหล่อที่กรุงเทพฯ ขนาดโตกว่าองค์จริงเล็กน้อย<br><br>
<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEahQYVIiO1qYPL6QGHAYpbto42m3SwidAIITamK4qjif3zrn6368H7IYBuRgEl-yaE9frjjlkQWtmAdiEYhxlOXgue-NTD0M3G4XM60dUYUrWrwTN_s6hQHrYWtA0V-bsXZrdZK18yGY/s1600/13434873_1080266002047612_4026148111916700662_n.jpg" width="560"><br><br>
ปัจจุบันเป็นสถานที่ที่ประชาชนทั่วไปให้ความเคารพและถือโอกาสมาสักการบูชากราบไหว้ ขอพรและบนบานสิ่งทีพึงประสงค์อยู่มิได้ขาด. สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-16150090417533365042015-06-19T15:27:00.000+07:002018-05-27T09:31:05.364+07:00ประวัติพระอาจารย์ทองแก้ว<center><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB_u8Xx0cTwlQgyJaOYXhcu907zbe5bgOkWFgqyi6PZETKIYzcm2rp7q5W23E4bEnvvpHTrKG-XdNs3aoZweUNWBzBBgsdvg60uzJM4IOklw0vbr4v1Cr0oyI5Zev1fWMtj23AzpK5xvs/s1600/%25E0%25B8%259E%25E0%25B9%2588%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%2597%25E0%25B9%2588%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%2599%25E0%25B8%25AB%25E0%25B8%25B1%25E0%25B8%25A7%25E0%25B8%259E%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%2599.jpg" width="450"></center><br>
<b>ประวัติพระอาจารย์ทองแก้ว</b> (พ่อท่านหัวพาน)<br><br>
อาจารย์ทองแก้ว เจ้าอาวาสรูปที่ ๔ ( - พ.ศ.๒๔๓๖) ท่านเป็นผู้ที่คนในชุมชนให้ความนับถือเพราะเป็นพระที่เคร่งครัดในด้านพระพุทธศาสนาและเป็นพระนักพัฒนา ได้จัดสร้างโรงอุโบสถหลังแรกขนาดยาว ๑๒ เมตร กว้าง ๙ เมตร มุงหลังคาด้วยกระเบื้องดินเผา นับเป็นครั้งแรกที่กระเบื้องดินเผาได้ถูกนำมาใช้ในตำบลน้ำขาว ประมาณราวปี พ.ศ. ๒๔๓๑ ท่านได้ทำการขยายเขตวัดมาทางทิศเหนือเพราะบริเวณที่ตั้งเดิม(ร.ร.ชุมชนวัดน้ำขาว) อยู่ติดกับคลอง เมื่อถึงฤดูน้ำหลากทำให้กระแสน้ำกัดเซาะตลิ่งทำให้สิ่งก่อสร้างเสียหาย จึงจัดวางแผนผังวัดใหม่ โดยการขุดคูบริเวณรอบๆวัด ประกอบกับขณะนั้นท่านได้เป็นกำลังสำคัญในการก่อสร้างเจดีย์ควนธง โดยร่วมกับอุปัชฌาย์พุธ เจ้าอาวาสวัดน้ำขาวนอก ราวปี ๒๔๓๒ อาจารย์ทองแก้วได้เปลี่ยนแปลงคณะสงฆ์จากเดิมสังกัดคณะมหานิกายมาเป็นคณะธรรมยุตินิกายตั้งแต่นั้นมา อาจารย์ทองแก้วมีวิชาอาคม เป็นที่เชื่อถือของคนในชุมชน วิชาการต่อกระดูกของท่านเป็นที่เลื่องลือ ซึ่งคนในชุมชนยุคนั้นนับถือกันมาก หลังจากท่านได้มรณภาพไปแล้ว วิชาการต่อกระดูกของท่านก็ได้รับการถ่ายทอดต่อๆกันมา ถึง หมอหนูแก้ว ศรีสุวรรณ บ้านคูตีน หมอลั่น ชายพรม บ้านน้ำขาวกลาง หมอพัน รอดคง ม. ๖ บ้านน้ำขาวตก<br><br>
<br>
อาจารย์ทองแก้วได้ถึงแก่มรณภาพด้วยวัยชราเมื่อปีพ.ศ. ๒๔๓๖ ส่วนอัฐิของท่านได้เก็บใส่ขวดโหลแก้วนำไปฝังไว้โคนต้นไทรใหญ่ บริเวณหัวสะพาน เชื่อมระหว่าง ม.๖ บ้านน้ำขาวตก กับ ม. ๙ บ้านต้นเหรียง เป็นที่เคารพบูชาของผู้ที่ผ่านไปมา จึงเรียกสถานที่นี้ว่า พ่อท่านหัวพาน จนถึงปัจจุบัน สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-73570314645484001052015-06-19T15:26:00.000+07:002018-05-27T09:07:16.613+07:00ประวัติพระครูพรหมวุฒาจารย์<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtuDLrRleP-Qoi07v6Ys_dE0CHVo3MscUJWBZY-QuRyC3ruotsjsVNaNx5rusYpnzEtUhfykwvEWZ6runwuuvqJxKANviifGRaZ908cquLhTd7ue59bDAjL78DHpUjtM_AM2bcVebXHtM/s1600/%25E0%25B8%259B%25E0%25B8%25B9%25E0%25B9%2588%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%2588%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%259E%25E0%25B8%25A3%25E0%25B8%25AB%25E0%25B8%25A1.jpg" width="560"><br><br>
<b>ประวัติพระครูพรหมวุฒาจารย์</b> (หลวงปู่พรหม)<br><br>
นามเดิม พรม แก้วศรี ถือกำเนิดที่บ้านคูย่างควาย หมู่ที่ ๘ ต.น้ำขาว อ.จะนะ จ.สงขลา เมื่อปี พ.ศ.๒๔๓๖ ปีมะเส็ง บิดาชื่อนายเพชรแก้ว มารดาชื่อนางเรือง แก้วศรี มีพี่น้องร่วม ๖ คน<br><br>
ตอนปฐมวัยไม่มีโรงเรียน ได้ศึกษาภาษาไทยกับพระภิกษุที่วัดน้ำขาวใน (วัดตก) จนอ่านออกและเขียนได้คล่อง กระทั่งอายุ ๑๘ ปี ได้บรรพชาเป็นสามเณรที่วัดมัชฌิมวาส(วัดกลาง) สงขลา พระครูวิสุทธิโมลี เจ้าอาวาสวัดมัชฌิมวาส(วัดกลาง) เป็นพระอุปัชฌาย์ เมื่ออายุครบ ๒๐ ปีบริบูรณ์ ได้อุปสมบทที่วัดมัชฌิมวาส (วัดกลาง) อีกครั้ง โดยมีพระอโนมคุณมุนี เจ้าคณะจังหวัดสงขลาเป็นพระอุปัชฌาย์ ภายหลังได้กลับมาจำพรรษา ณ วัดน้ำขาวใน (วัดตก) ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้รักษาการแทนเจ้าอาวาสวัดน้ำขาวใน (วัดตก) และรับเป็นผู้อุปถัมภ์โรงเรียนประชาบาลวัดน้ำขาวใน เมื่อ พ.ศ.๒๔๖๖<br><br>
ปี พ.ศ.๒๕๐๒ ได้รับพระราชทานสมณศักดิ์เป็นพระครูชั้นสัญญาบัตร “พระครูพรหมวุฒาจารย์” ตำแหน่งเจ้าคณะอำเภอจะนะ-เทพา ครองตำแหน่งนี้อยู่ราว ๑๐ ปี ก็ถึงแก่มรณภาพ เมื่อวันที่ ๑๖ มกราคม ๒๕๑๒ เวลา ๑๘.๑๐ น.<br><br>
พระครูพรหมวุฒาจารย์ (หลวงปู่พรหม) เป็นพระนักปฏิบัติและนักพัฒนา ท่านได้อบรมสั่งสอนภิกษุสามเณรทั้งด้านศาสนกิจและอบรมฝึกหัดวิชาช่างไม้ด้วย ต่อมาท่านได้สร้างอุโบสถหลังใหม่แทนหลังเก่าที่คับแคบ ระยะเวลาสร้าง ๖ ปี เป็นผลงานชิ้นสุดท้าย และยังใช้เป็นที่ทำสังฆกรรมอยู่จนถึงปัจจุบัน<br><br>
ในวันที่ ๑๖ มกราคม บรรดาศิษยานุศิษย์ร่วมกันจัดงานทำบุญอุทิศส่วนกุศล และรำลึกถึงวันคล้ายวันมรณภาพของท่านเป็นประจำทุกปี<br><br>
เรื่องของความศักดิ์สิทธิ์และอภินิหาร เชื่อกันว่าบุคคลที่มีเหรียญของหลวงปู่พรหมไว้บูชาประจำตัวจะเกิดความปลอดภัยและแคล้วคลาดจากภยันตรายใด ๆ ดังที่เคยปรากฏให้เห็นเป็นประจักษ์ต่อบุคคลต่าง ๆ ทั้งในชุมชนน้ำขาวและทั่วไปมานับครั้งไม่ถ้วนสำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-23360402986812770012015-06-19T15:21:00.001+07:002017-12-10T18:59:08.044+07:00พระธาตุเจดีย์ควนธง<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEahQYVIiO1qYPL6QGHAYpbto42m3SwidAIITamK4qjif3zrn6368H7IYBuRgEl-yaE9frjjlkQWtmAdiEYhxlOXgue-NTD0M3G4XM60dUYUrWrwTN_s6hQHrYWtA0V-bsXZrdZK18yGY/s1600/13434873_1080266002047612_4026148111916700662_n.jpg" width="560"><br><br>
<b>พระธาตุเจดีย์ควนธง</b><br><br>
ประวัติความเป็นมา<br><br>
ในรัชสมัยพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ราวปี พ.ศ. ๒๔๓๙ เจ้าพระยายมราช ( ปั้น สุขุม ) ข้าหลวงเมืองสงขลา มณฑลนครศรีธรรมราช ต้องการก่อสร้างเจดีย์บนภูเขา ซึ่งสามารถมองเห็นโดดเด่น เป็นสง่า เพื่อบรรจุพระบรมธาตุ ที่ได้รับมาจากลังกา จึงได้สั่งการให้ข้าราชบริพาร ออกทำการสำรวจ จนกระทั่งได้พบควนธง ในพื้นที่อำเภอจะนะ ซึ่งเป็นทำเลที่เหมาะมากที่สุด จึงได้ปักธงช้างเผือกและธงธรรมจักร ไว้เป็นหลักฐานสำคัญ<br><br>
หนึ่งเดือนต่อมา นายคง ผู้นำชาวบ้านน้ำขาวพร้อมด้วยลูกบ้านได้ร่วมมือร่วมใจกันทำการก่อสร้างเจดีย์ แบบลังกา ทรงกลมฐานสี่เหลี่ยมจัตุรัส ขนาดยาวด้านละ ๕ วา ตัวองค์เจดีย์ฐานทรงกลม เส้นผ่าศูนย์กลาง ๘ เมตร ( ๔ วา ) มีความสูงจากฐานถึงยอดเจดีย์ ๑๒ เมตร ( ๖ วา ) บรรจุพระบรมธาตุไว้ในส่วนกลางขององค์เจดีย์ โดยแบ่งพลพรรคออกเป็น ๔ กลุ่ม ดังนี้<br><br>
· กลุ่มแรก อยู่พื้นราบใกล้คลองคู มีหน้าที่ทำอิฐ<br>
· กลุ่มที่สอง เดินขึ้นลงทำหน้าที่รับส่งของ ระหว่างกลุ่มแรกกับกลุ่มที่สาม<br>
· กลุ่มที่สาม เดินขึ้นลงทำหน้าที่รับส่งของ ระหว่างกลุ่มที่สองกับกลุ่มที่สี่<br>
· กลุ่มที่สี่อยู่บนยอดควนธง มีหน้าที่อ่านแปลน และทำการก่อสร้างเจดีย์ควนธงจนแล้วเสร็จ ใช้เวลาในการก่อสร้าง ๒เดือนเศษ<br><br>
ได้มีการจัดฉลองสมโภชน์เจดีย์ควนธง ๗ วัน ๗ คืน รับหนัง โนรา มา แสดง และมีการสวดชัยมงคลคาถา เพื่อเป็นศิริมงคลของเจดีย์ควบคู่กันไปด้วย ตรงกับกลางเดือนสามของปี<br><br>
<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEahQYVIiO1qYPL6QGHAYpbto42m3SwidAIITamK4qjif3zrn6368H7IYBuRgEl-yaE9frjjlkQWtmAdiEYhxlOXgue-NTD0M3G4XM60dUYUrWrwTN_s6hQHrYWtA0V-bsXZrdZK18yGY/s1600/13434873_1080266002047612_4026148111916700662_n.jpg" width="560"><br><br>
ต่อมาชาวบ้านน้ำขาว ได้พากันขึ้นไปกราบนมัสการเจดีย์ควนธง ในวันแรม ๑ ค่ำ เดือน ๕ พร้อมกับนิมนต์พระสงฆ์ เพื่อทำประทักษิณา และมีการเลี้ยงพระ ( ถวายพัตตาหารเพล ) เป็นประจำทุกปี.สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-5395813529590417632015-06-19T15:19:00.004+07:002017-12-10T19:01:21.000+07:00ทวดต้นเลียบ<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEahQYVIiO1qYPL6QGHAYpbto42m3SwidAIITamK4qjif3zrn6368H7IYBuRgEl-yaE9frjjlkQWtmAdiEYhxlOXgue-NTD0M3G4XM60dUYUrWrwTN_s6hQHrYWtA0V-bsXZrdZK18yGY/s1600/13434873_1080266002047612_4026148111916700662_n.jpg" width="560"><br><br>
ทวดต้นเลียบ<br><br>
ตามคำบอกเล่าต่อ ๆ กันมา ...ต้นเลียบต้นนี้ มีมาตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ ๒ (พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย) มีอายุไม่ต่ำกว่า ๒๐๐ ปี เคยมีคนเห็นงูบองหลาขนาดใหญ่มาก (งูจงอาง) ๒ ตัว มาอาศัยอยู่ ในช่วงเดือนห้าหน้าแล้ง งูบองหลาทั้งสองตัวนั้นจะออกมาจากบริเวณต้นเลียบ ไปหาน้ำกินที่คลอง สมัยก่อนบริเวณนี้รกมาก ใครเข้ามาถึงกับหลงกลับบ้านไม่ถูก แม่ทวดครูทุม (อ.ประทุม หมวดเพ็ง) ชื่อแม่ทวด “บุญ” ก็เดินหลงเข้ามาในบริเวณที่แห่งนี้จนกลับบ้านไม่ถูกเสียชีวิตที่นี่เช่นเดียวกัน ชาวบ้านจึงเชื่อว่าต้นเลียบใหญ่ต้นนี้คงเป็นที่สิงสถิตของทวด เลยพากันเรียกว่า “ทวดต้นเลียบ” ปัจจุบันเป็นต้นไม้หลักของบ้านออกวัดที่แลดูสูงเด่นเป็นสง่า อยู่ตรงใจกลางหมู่บ้านมองเห็นมาแต่ไกล เชื่อว่ามีรุกขเทวดา และพากันนับถือต่อๆกันมา ตั้งแต่สมัยโบราณ ทุก ๆปี ในคืนวันที่ ๑๒ เมษายน ชาวบ้านจะจัดงานรับเทดา (เทวดา) ในวันที่ ๑๓ เมษายน จะมีการบูชาต้นเลียบ โดยการนำผ้าไปผูกรอบโคนต้นและในช่วงบ่ายจะจัดพิธีรดน้ำขอพรผู้สูงอายุ ที่ศาลาเอนกประสงค์ซึ่งอยู่บริเวณใกล้เคียงกับทวดต้นเลียบไปด้วย เป็นที่น่าสังเกตว่า หากกิ่งเลียบหักลงมาทางทิศใด มักจะมีผู้สูงอายุที่อยู่ทางทิศนั้น เสียชีวิต จะโดยเหตุบังเอิญหรืออะไรก็แล้วแต่ เหตุการณ์แบบนี้มีมาตั้งแต่สมัยอดีต และปัจจุบันก็ยังคงเป็นเช่นนั้นอยู่เสมอ.สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-36340485101847848082015-06-19T14:34:00.000+07:002019-06-12T12:58:02.063+07:00ทวดต้นประดู่ทวดต้นประดู่<br><br>
บ้านคูตีน หมู่ที่ ๒ ต.น้ำขาว อ.จะนะ จ.สงขลา<br><br>
<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjyYQx3Af68HnI_LsTt46B7G5srSs7VZ863dXd1t7ZAB7Y8A3ixPvQLsuwr0uXlsjYghV7xRxuIj6UINP7yw-xhT9MNKghChbB8JDHmu2w-LwuCTZL7j-AVEzWTHhCtM3EdNt8eN96QtA/s1600/13240127_1868833046676946_327561149482125726_n.jpg" width="560"><br><br>
ต้นประดู่เป็นต้นไม้ใหญ่ ที่คงเหลือและเป็นศูนย์รวมใจให้ชาวบ้าคูตีน หมู่ที่ ๒ ตำบลน้ำขาวและหมู่บ้านใกล้เคียงรวมทั้งเยาวชนรุ่นหลังได้ร่วมกันทำประเพณีไหว้ทวดต้นประดู่ ที่สานต่อกันมาหลายชั่วอายุคน ซึ่งเดิมทีมีต้นไม้ใหญ่อยู่ในบริเวณหมู่บ้าน ๔ ต้น คือ ต้นประดู่ ต้นโพธิ์ ต้นไทร และต้นปาบ แต่ในเวลาต่อมา ด้วยความเจริญอีกทั้งด้านการพัฒนาชุมชน สร้างถนน จึงทำให้ต้องมีการตัดทำลายต้นไม้ เพื่อสร้างถนนสาย น้ำขาว – คลองแงะ จึงจำต้องตัดต้นไม้ซึ่งอยู่ตรงแนวถนน ๓ ต้นออกไปเหลือแต่ต้นประดู่ซึ่งไม่ได้อยู่ตรงแนวถนนเพียงต้นเดียว ปัจจุบันชาวบ้านคูตีนและหมู่บ้านใกล้เคียง ได้ทำการสักการบูชา และยึดเหนี่ยวจิตใจ ให้ความร่มเย็น ความสามัคคีของชุมชนมาช้านาน<br><br>
พื้นที่ตรงบริเวณต้นประดู่ สมัยก่อนยังเคยเป็นค่ายทหาร ในสมัยสงคราม สยาม-ปัตตานี ปัจจุบันมีร่องรอยของแนวคันดินที่หลงเหลืออยู่ไม่มาก ลักษณะคล้ายบังเกอร์ ความยาวประมาณ ๑๐๐ เมตร ปัจจุบันเป็นสวนผลไม้ อยู่ในที่มีเอกสารสิทธิ์ของนายประสิทธิ์ หนูทองสุข<br><br>
<br><br>
จากการสอบถามได้ข้อมูลเพิ่มเติมมาว่า เมื่อก่อนบริเวณต้นประดู่ยังเคยเป็นหมู่บ้าน เรียกกันว่า “บ้านเก่า” ซึ่งตอนนั้นมีโรคระบาดเกิดขึ้น ชาวบ้านจึงได้ย้ายหมู่บ้านไปทางด้านทิศตะวันออก ซึ่งเป็นหมู่บ้านคูตีน (คูค่าย) ในปัจจุบัน<br><br>
<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6NnT80lR60jps3hkqhmyvE8ff758FdNPIgUAbi1OabJDODccEz1o2fhv7f9aoD0xODStbC6ogIKSqOIbBDkRfNEfaG4GDZl0aQr6MvxKVWSloMqTnGdQvOSkrQpbcmClDiKUycPhgMFM/s1600/%25E0%25B8%2597%25E0%25B8%25A7%25E0%25B8%2594%25E0%25B8%2595%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%2599%25E0%25B8%259B%25E0%25B8%25A3%25E0%25B8%25B0%25E0%25B8%2594%25E0%25B8%25B9.jpg" width="560"><br><br>
นับแต่อดีตถึงปัจจุบันได้มีการแต่งตั้งผู้ใหญ่บ้านมาแล้ว รวมกัน ๗ คน ได้แก่ ๑. นายยอด ทองศรีแก้ว ๒.นายหนู แก้วศรีทอง ๓.นายนวล บุตรดำ ๔.นายเนียม ทองศรีนวล ๕.นายทอง ศรีสุวรรณ์ ๖.นายแจก ทองศรีแก้ว ๗.นายยุทธนา ศรีสุวรรณ์ ผู้นำทั้งหมดได้จัดให้มีพิธีรับเทวดาและพิธีไหว้ทวดต้นประดู่สืบทอดกันมา จนถึงปัจจุบัน<br><br>
<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDkcK3zC2brNqAHvcQIUJhtBygmHnd-fBnukLq-I5kijK5dLLscyIa_feL8_SRrBuuK3ckk4q4w0mV3vanGQk8zYxO-MwzSy9UKSzCRTZ__IbpsXU8jI7N0J10t_v2BVaQUB_S_6HpoPY/s1600/%25E0%25B8%2597%25E0%25B8%25A7%25E0%25B8%2594%25E0%25B8%2595%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%2599%25E0%25B8%259B%25E0%25B8%25A3%25E0%25B8%25B0%25E0%25B8%2594%25E0%25B8%25B92.jpg" width="560"><br><br>
ประเพณีไหว้ทวดต้นประดู่ ภาคกลางคืนวันศุกร์ ตรงกับเดือน ๖ มีการรับเทวดา ณ ศาลากลางบ้าน ชาวบ้านรวมตัวกันพร้อมอาหารคาวหวาน ดอกไม้ ธูปเทียน เพื่อทำพิธีบวงสรวงเทวดา เช้าวันเสาร์ ชาวบ้านรวมตัวกันพร้อมอาหารคาวหวานอีกครั้งที่ศาลากลางบ้าน ร่วมขบวนแห่กลองยาวไปยังต้นประดู่ เพื่อประกอบพิธีไหว้ทวดต้นประดู่<br><br>
<img src="https://lh3.googleusercontent.com/-GrRtDvB4S8w/U3cZyUufJII/AAAAAAAAAqE/iTbMEBiLtSo/w560-no/10378309_1423162454614266_5643026428988103770_n.jpg"><br><br>
การไหว้ทวดต้นประดู่ที่กำหนดให้ตรงกับวันเสาร์ เนื่องจากตรงกับวันหยุดราชการ ให้เด็ก ๆ ข้าราชการ ประชาชนที่หยุดงาน ได้มาร่วมทำพิธี บางคนแก้บน ตามที่ได้บนบานกับทวดต้นประดู่ไว้ เมื่อเสร็จพิธีทางพราหมณ์ก็จะร่วมรับประทานอาหารกันแบบเครือญาติพร้อมด้วยกิจกรรมบันเทิง เพื่อเสริมความเข้มแข็ง ความสามัคคีภายในหมู่บ้าน ดังคำขวัญของหมู่บ้าน “ต้นประดู่โพธิ์ไทร ร่วมใจพัฒนา สร้างจิตอาสา นำประชารุ่งเรือง”สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-3341678019113191092015-06-19T14:32:00.000+07:002015-06-19T21:18:02.773+07:00ทวดต้นโก ศาลาฤๅษีทวดต้นโก ศาลาฤๅษี<br><br>
บ้านนาหยาม หมู่ที่ ๑๐ ต.น้ำขาว อ.จะนะ จ.สงขลา<br><br>
ต้นโก เป็นชื่อของต้นไม้ยืนต้นชนิดหนึ่ง ในอดีตเป็นต้นไม้ใหญ่ยืนเด่นเป็นสง่าทอดกิ่งใบแผ่กว้างรกครึ้ม ใกล้กับเส้นทางสายหลักที่คนน้ำขาวและคนต่างถิ่นใช้สัญจรไป-มาภายในตำบลและระหว่างตำบลเพื่อออกไปสู่โลกภายนอก ตรงบริเวณทวดต้นโกและศาลาฤๅษีแห่งนี้จึงเป็นที่เปลี่ยว ร่ำลือกันว่ามีทวดต้นโกคุ้มคลองอยู่ ผู้คนที่เคยสัญจรผ่านไปมาจึงมักถูกลองดี เพราะ “ถูกผีหลอก” อย่าว่าแต่กลางคืนแม้กลางวันแสก ๆ ผีทวดต้นโกก็หลอก<br><br>
โดยสภาพตามภูมิศาสตร์ของตำบลน้ำขาวมีลักษณะเป็นที่ลุ่มแอ่งกระทะ มีสายน้ำ ไหลทอดยาวมาจากแหล่งต้นน้ำป่ายืด ท่าสา สายหนึ่ง ไหลมารวมกับสายน้ำที่เกิดจากต้นน้ำเขาสระ เขาเหล็ก ที่บ้านคลองแงะ อีกสายหนึ่ง เรียกว่าสายน้ำ “คลองคู” แล้วไหลรวมกันลงสู่ที่ราบลุ่มบ้านน้ำขาว ด้วยความอุดมสมบูรณ์ที่สายน้ำ สายนี้ได้พัดพาเอาดินตะกอน เศษหินเศษไม้ลงมาทับถมตามเกาะแก่ง คดเคี้ยว ทำให้ต้นไม้ขนาดใหญ่มีอยู่โดยทั่วไปตลอดแนวตลิ่งของสายน้ำ โดยเฉพาะตรงบริเวณที่มีการตัดถนนผ่านจึงมักเกิดเป็นตำนานเล่ากันไปปากต่อปากว่าทวดแต่ละที่ดุไม่เหมือนกัน เช่นทวดต้นโกมักแสดงจริตให้ผู้คนที่สัญจรได้ยินเป็นเสียงเขย่ากิ่งไม้ หรือต้นไม้ที่รกครึ้มสองข้างสะพานชวนขนหัวลุกแม้ในยามกลางวัน ยุคก่อน พ.ศ.๒๕๐๐ ไม้สะพานทำด้วยไม้เคี่ยมทั้งต้นทอดข้ามเพียงดุ้นเดียว<br><br>
ต่อมาหลังปี พ.ศ.๒๕๐๐ ทางการเริ่มพัฒนา การสัญจรของผู้คนหนาแน่นมากขึ้นสะพานก็เริ่มเปลี่ยนจากไม้ซุงท่อนเดียวเป็นไม้มะพร้าวทั้งต้นทอดข้ามเป็นทางคู่ขนานโดยใช้ “ขอปลิง” (ตัวอย่างขอปลิงดูที่พิพิธภัณฑ์ชุมชนน้ำขาว... วัดน้ำขาวใน )ตีประกบให้ยึดติดกันไว้ให้แน่น เพื่อให้รถยนต์แล่นผ่านได้โดยสะดวก เด็กๆ น้ำขาวในยุคสมัยนั้นนาน ๆ จึงได้เห็นรถยนต์แล่นเข้ามาสักครั้ง ส่วนมากจะเป็นรถยนต์ของพวกหนังฉายขายยา หนังตะลุง มโนรา และรถของพ่อค้าจากจะนะที่เข้ามาส่งสินค้าให้กับร้านค้าในน้ำขาว เมื่อรถยนต์เข้ามาเด็ก ๆ โดยเฉพาะที่อยู่ต้นทางแถวบ้านนาหยาม จะรู้และรีบส่งข่าวออกไป เพื่อชวนกันออกมาวิ่งไล่ตามรถยนต์อย่างสนุกสนานจนพ้นเขตหมู่บ้าน ...เป็นอยู่อย่างนี้เรื่อยมาจนผู้อาวุโสในหมู่บ้านท่านหนึ่งสังเกตเห็นว่าเด็ก ๆ ลูกหลานของท่านสนใจและชอบดูรถยนต์กันนักจึงได้พูดเปรย ๆ ขึ้นว่า “เดชะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของทวดต้นโก ขอให้รถยนต์หล่นพาน(ตกสะพาน)นี้ลงสักคันถิ... ให้โหมฺเด็กนี้(เด็กพวกนี้)มันได้แลรถกันให้เต็มตาสักที” หลังจากนั้นไม่นานรถยนต์ก็แล่นมาตกสะพานแห่งนี้จริง ๆ พวกเด็ก ๆ จึงได้ดูรถยนต์กันตามปราถนา ด้วยเหตุนี้ทวดต้นโกจึงกลายเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของคนในหมู่บ้านนาหยาม หมู่ที่ ๑๐ และหมู่บ้านใกล้เคียงนับแต่นั้นมา ใครอยากได้อะไรหรือผิดหวังเรื่องใด จึงมักจะไปบนบาน แล้วจะได้สมประสงค์...ของแก้บนคือ น้ำตาลเมา สุรา น้ำหวาน และเสียงของลูกประทัด ต่อมาชาวบ้านจึงได้จัดสร้างศาลาและนำฤๅษีมาตั้งไว้แทนสัญลักษณ์ของทวดต้นโกที่ถูกน้ำเซาะตลิ่งจนล้มและตายไปในที่สุด.<br><br>
ประเพณีและกิจกรรมสำคัญของหมู่บ้านที่ได้ทำสืบทอดกันมาจนถึงปัจจุบัน :<br><br>
ประมาณปี พ.ศ.๒๕๑๕ ผู้ใหญ่บ้านพัน เทพรักษ์และชาวบ้านหมู่ที่ ๑๐ ร่วมกับอาจารย์ทวีป แก้วยอดได้จัดชกมวยการกุศลขึ้นเพื่อหาเงินมาบูรณะสะพานและถนนที่เป็นโคลนตม ในเวลาเดียวกันสำหรับภาคกลางวันก็ได้จัดพิธีบวงสรวงและไหว้ทวดต้นโกขึ้นด้วย ซึ่งถือเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นที่พึ่งทางใจของชาวบ้านมาก่อนหน้านั้นแล้ว พิธีดังกล่าวได้จัดทำร่วมกันมาทุกปี... ปัจจุบันในช่วงเดือน ๕ ของทุกปีชาวบ้านนาหยามจะให้หมอมาทำพิธีบวงสรวงไหว้พระภูมิเจ้าที่เจ้าทาง โดยเฉพาะที่ทวดต้นโก จัดชุมนุมเทวดา รับเทดาเสร็จแล้วจึงพากันไปร่วมทำกิจกรรมทางศาสนาที่ศาลาประชาคมของหมู่บ้านกันอย่างสามัคคีพร้อมเพรียง. สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-70812562712327350592015-06-19T14:28:00.000+07:002017-12-10T19:04:19.854+07:00ป่าช้าต้นเมา<center><img src="https://www.bayore.net/uploads/2009/04/dscf4090.jpg" width="400"></center>
<br />
ป่าช้าต้นเมา (เปลวต้นเมา)<br />
<br />
ป่าช้า คือที่สำหรับจัดไว้เพื่อฝัง หรือเผาศพ ป่าช้าต้นชะเมา (เปลวต้นเมา) ตั้งอยู่บ้านออกวัด หมู่ที่ ๓ ตำบลน้ำขาว มีเนื้อที่ประมาณ ๓ งาน โดยนายยิ่ง ศรีมณี และนายเอียด คงทอง ร่วมบริจาคที่ดินให้ ในอดีตบริเวณนี้เป็นที่รกชัฎมีย่านสะบ้าขึ้นปกคลุมต้นชะเมามืดคลึ้มน่าเกรงขาม หมู่บ้านที่นิยมนำศพมาเผาที่ป่าช้าต้นชะเมา คือ หมู่บ้านออกวัด หมู่บ้านต้นเหรียง หมู่บ้านเกาะแค หมู่บ้านเลียบ หมู่บ้านนาหยาม เมื่อมีคนตายเจ้าภาพนิยมตั้งบำเพ็ญกุศลศพไว้ที่บ้าน เป็นเวลา ๓ คืนก่อน ระหว่างงานก็ส่งข่าวให้ญาติพี่น้องไปร่วมบุญอุทิศส่วนกุศลศพ นิยมเรียกกันว่า “ไปถามข่าว” โดยพาข้าวสารและเกลือไปช่วยงาน ในวันกำหนดการฌาปณกิจศพ เจ้าภาพจะช่วยกันคาดไม้เป็นคานหามศพ ระหว่างเส้นทางหามศพไปป่าช้าจะมีพระขึ้นไปสวดคานหามด้วย ๔ รูป โดยมีวงกาหลอแห่นำขบวน วงกาหลอในยุคนั้นมี ๒ วง คือวงกาหลอของนายช่าง คงทอง กับวงกาหลอคณะของนายแดงกาหลอ บรรดาญาติพี่น้องเดินแห่ตามหลังขบวนศพ นิยมถือไม้ฟืนไปร่วมเผาศพด้วย ปริศนาธรรมเวลาแบกไม้ฟืนไปเผาศพต้องแบกไม้ฟืนเอาส่วนปลายไม้นำทางไป “การเกิดขึ้น คงอยู่ และดับไป ของชีวิตหนึ่งที่เวียนว่ายอยู่ในห้วงแห่งวัฏฏะ ถึงอย่างไรกายนั้นก็ไม่กลับมามีวันฟื้น เหมือนกับท่อนไม้ฟืนที่ไม่มีวันงอกและเจริญเติบโตขึ้นมาได้อีกหากเอาท่อนปลายฝังลงในดิน” การจัดที่สำหรับเผาศพนิยมนำเอาท่อนไม้ฟืนจัดเรียงซ้อนกันขึ้นเป็นชั้นๆ ยกสูงขึ้นเหนือระดับพื้นดิน เรียกว่า “เชิงกอน” บางศพทำเป็นเหมือนซุ้มปะรำยกสูง เสาทำด้วยไม้หมาก หรือไม้โอน มีหลังคาผ้าขาว เรียกว่า “เสาร่มไฟ” การยกศพขึ้นไปวางบนเชิงกอน จะยกขึ้นทั้งโลงไม้โดยหมอจะทำพิธีตามขั้นตอนทางไสยศาสตร์อย่างเคร่งครัด ก่อนเผาจะมีการดึงเสื่อที่รองศพให้ศพคว่ำหน้าลงและใช้ไม้เดาะเอากระดานท้องโลงออกมาเพื่อให้ไฟไหม้เข้าไปในโลงไม้ได้สะดวก ส่วนกระดานท้องโลงเจ้าภาพจะนำกลับไปเก็บไว้ที่วัดเพื่อรอศพต่อไปมาเรียกใช้บริการอีก สำหรับกระดานท้องโลงแรก ๆนิยมนำไปพิงไว้ข้างกุฏิใกล้ๆ ต้นทุเทียนเนื้อดีต้นหนึ่ง ก็เลยได้ชื่อเป็น “ต้นทุเรียนน้ำเน่า” หลังเผาเสร็จจะมีการเก็บกระดูกไปบังสุกุล และเก็บรักษาไว้ในสถูปที่วัดน้ำขาวนอก ส่วนเศษกระดูก ขี้ดิน ขี้เถ้าก็จะฝังไว้ที่ป่าช้า..<br />
<br />
<center>
<img src="https://www.bayore.net/kruya/picture/0018_3.jpg" width="400"><br /><br />
<span style="color: #660000;">ต้นทุเรียนน้ำเน่า เดี๋ยวนี้ไม่มีแล้ว ภาพนี้ถ่ายโดยครูยะนานมาแล้ว</span></center>
<br />
หากเปรียบชุมชนน้ำขาวเหมือนต้นชะเมา ที่ตรงนี้คือรากแก้วของชุมชนที่ยึดโยงให้ชุมชนน้ำขาวได้เปลี่ยนแปลงและเจริญรุดหน้ามาจนถึงทุกวันนี้ แผ่นดินบนเนื้อที่เพียงไม่กี่ตารางวาตรงนี้ เป็นที่ฝังกลบเศษกระดูกเศษดินเศษขี้เถ้าของบรรพบุรุษของคนในชุมชนน้ำขาว ทับถมกันมาคนแล้วคนเล่า นับร้อย ๆ ปี<br />
<br />
<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEahQYVIiO1qYPL6QGHAYpbto42m3SwidAIITamK4qjif3zrn6368H7IYBuRgEl-yaE9frjjlkQWtmAdiEYhxlOXgue-NTD0M3G4XM60dUYUrWrwTN_s6hQHrYWtA0V-bsXZrdZK18yGY/s1600/13434873_1080266002047612_4026148111916700662_n.jpg" width="560"><br><br>
กิจกรรมสำคัญ : ทุกปีตรงกับวันขึ้น ๑ ค่ำ เดือน ๕ ชุมชนน้ำขาวและละแวกใกล้เคียงจะร่วมกันทำบุญเปลว ลูกหลานชาวน้ำขาวทั้งไกลและใกล้ต่างก็กลับมาพบกัน ร่วมกันทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้กับบรรพบุรุษผู้ล่วงลับไปแล้ว ณ ที่ป้าช้าต้นชะเมา (เปลวต้นเมา) แห่งนี้ที่เป็นเสมือนกับบ้านแห่งสุดท้ายของคนน้ำขาวทุกคน. <br />
<br />
<b>การถวายทาน</b> การให้ทานจะให้ผลน้อยหรือมากขึ้นอยู่กับองค์ประกอบ ๓ ประการคือ<br />
<br />
๑.สิ่งของที่จะให้ทานต้องบริสุทธิ์ คือต้องได้มาด้วยความซื่อสัตย์สุจริต ของนี้ไม่จำเป็นจะต้องประณีต หรูหรา ราคาแพง ของเลวๆแทบไม่มีราคาเช่น “รำจี่”ของนางปุณณาก็ได้<br />
๒. เจตนา คือ ความตั้งใจจะต้องบริสุทธิ์ ก่อนให้ กำลังให้ และหลังให้ จะต้องมีความเลื่อมใสไม่คิดเสียดายภายหลัง<br />
๓. ผู้รับทานต้องบริสุทธิ์ คือ ผู้มีศีล พระสัมมาสัมพุทธเจ้าและพระอรหันต์ทั้งหลายเป็น”ปฎิคาหก” (ผู้รับ) ที่บริสุทธิ์ทานที่ให้จึงมีผลมาก ยิ่งพระอรหันต์ที่เพิ่งออกจากนิโรธสมาบัติแล้ว ผู้ถวายทานแก่ท่าน ย่อมได้ผลทันตาเห็น สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-128037695891984767.post-31478999823250338352015-06-19T14:27:00.000+07:002017-12-10T19:05:20.028+07:00ป่าช้าต้นมะม่วง<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEahQYVIiO1qYPL6QGHAYpbto42m3SwidAIITamK4qjif3zrn6368H7IYBuRgEl-yaE9frjjlkQWtmAdiEYhxlOXgue-NTD0M3G4XM60dUYUrWrwTN_s6hQHrYWtA0V-bsXZrdZK18yGY/s1600/13434873_1080266002047612_4026148111916700662_n.jpg" width="560"><br><br>
บทรำพึงในป่าช้า<br><br>
ต้นเอ๋ยต้นไทร สูงใหญ่รากย้อยห้อยระย้า<br>
และต้นโพธิ์พุ่มแจ้แผ่ฉายา มีเนินหญ้าใต้ต้นเกลื่อนกล่นไป<br>
ล้วนร่างคนในเขตประเทศนี้ ดุษณีนอนราย ณ ภายใต้<br>
แห่งหลุมลึกลานสลดระทดใจ เรายิ่งใกล้หลุมนั้นทุกวันเอย.<br>
โดยพระยาอุปกิตศิลปสาร (นิ่ม กาญจนาชีวะ)<br><br>
บทกลอนที่ได้คัดมาเพื่อมุ่งแสดงความจริงของชีวิต สุดท้ายจบลง ตรงที่ตาย.<br><br>
<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEahQYVIiO1qYPL6QGHAYpbto42m3SwidAIITamK4qjif3zrn6368H7IYBuRgEl-yaE9frjjlkQWtmAdiEYhxlOXgue-NTD0M3G4XM60dUYUrWrwTN_s6hQHrYWtA0V-bsXZrdZK18yGY/s1600/13434873_1080266002047612_4026148111916700662_n.jpg" width="560"><br><br>
<b>ป่าช้าต้นมะม่วง</b> (เปลวต้นม่วง)<br><br>
ป่าช้า คือที่สำหรับจัดไว้เพื่อฝังหรือเผาศพ ป่าช้าต้นมะม่วง(เปลวต้นม่วง) ตั้งอยู่บ้านน้ำขาวตก ม.๖ ต.น้ำขาว เดิมเป็นที่ดินของคนมุสลิมได้มีการแลกเปลี่ยนกัน เป็นที่รกชัฏมีต้นมะม่วงป่า (ม่วงคัน)อายุไม่ต่ำกว่า ๒๐๐ ปี<br><br>
เมื่อมีคนตายเจ้าภาพนิยมตั้งบำเพ็ญกุศลศพไว้ที่บ้านเป็นเวลา ๓ คืนก่อน ระหว่างงานก็ส่งข่าวให้ญาติพี่น้องไปร่วมทำบุญอุทิศส่วนกุศลศพนิยมเรียกกันว่า “ไปถามข่าว” โดยพาเกลือและข้าวสารไปช่วยงาน ในวันฌาปณกิจศพเจ้าภาพจะช่วยกันคาดไม้เป็นคานหามศพ ระหว่างเส้นทางหามศพไปป่าช้าจะมีพระขึ้นไปสวดคานหามด้วย ๔ รูป โดยมีวงกาหลอแห่นำขบวน บรรดาญาติพี่น้องเดินแห่ตามหลัง นิยมถือไม้ฟืน (ไม้พลา)ไปร่วมเผาศพด้วย ปริศนาธรรมเวลาแบกไม้ฟืนไปเผาศพต้องแบกเอาส่วนปลายไม้นำทางไป “การเกิดขึ้น คงอยู่ และดับไป เหมือนกับท่อนไม้ฟืนที่ไม่มีวันงอกและเจริญเติบโตขึ้นมาได้อีกหากเอาท่อนปลายฝังลงดิน”<br><br>
เชิงกอน คือการจัดที่สำหรับเผาศพ นิยมนำท่อนไม้ฟืนจัดเรียงซ้อนกันขึ้นเป็นชั้นๆ ยกสูงขึ้นเหนือระดับพื้นดิน หากเจ้าภาพมีบริวารลูกหลานมากก็ทำเป็น “เสาร่มไฟ”คือทำเป็นซุ้มปะรำยกสูง เสาทำด้วยไม้หมาก หรือไม้โอนมีหลังคาผ้าขาว หากมีขนาดเล็กลงมาหน่อยทำด้วยไม้ไผ่เรียกว่า “สามสร้าง” การยกศพขึ้นไปวางบนเชิงกอนจะยกขึ้นทั้งโลงไม้ โดยหมอจะทำพิธีตามขั้นตอนทางไสยศาสตร์อย่างเคร่งครัด<br><br>
หลังเผาเสร็จจะมีการเก็บกระดูกไปบังสุกุลและเก็บรักษาไว้ในสถูป(บัว)ที่ป่าช้าและที่วัดน้ำขาวใน(วัดตก) ส่วนเศษกระดูก ขี้ดิน ขี้เถ้าก็จะฝังไว้ที่ป่าช้า<br><br>
ทุกปีตรงกับวันแรม ๕ ค่ำเดือน ๕ ชุมชนน้ำขาวและละแวกใกล้เคียงจะร่วมกันทำบุญเปลว เพื่ออุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้กับบรรพบุรุษที่ล่วงลับไปแล้ว.<br><br>
<center>........................................................</center><br>
การถวายทาน การให้ทานจะให้ผลน้อยหรือมากขึ้นอยู่กับองค์ประกอบ ๓ ประการคือ<br><br>
๑.สิ่งของที่จะให้ทานต้องบริสุทธิ์ คือต้องได้มาด้วยความซื่อสัตย์สุจริต ของนี้ไม่จำเป็นจะต้องประณีต หรูหรา ราคาแพง ของเลวๆแทบไม่มีราคาเช่น “รำจี่”ของนางปุณณาก็ได้<br><br>
๒. เจตนา คือ ความตั้งใจจะต้องบริสุทธิ์ ก่อนให้ กำลังให้ และหลังให้ จะต้องมีความเลื่อมใสไม่คิดเสียดายภายหลัง<br><br>
๓. ผู้รับทานต้องบริสุทธิ์ คือ ผู้มีศีล พระสัมมาสัมพุทธเจ้าและพระอรหันต์ทั้งหลายเป็น”ปฎิคาหก” (ผู้รับ) ที่บริสุทธิ์ทานที่ให้จึงมีผลมาก ยิ่งพระอรหันต์ที่เพิ่งออกจากนิโรธสมาบัติแล้ว ผู้ถวายทานแก่ท่าน ย่อมได้ผลทันตาเห็น <br><br>สำนักข่าวบ้ายอ.คอมhttp://www.blogger.com/profile/06512693627473648330noreply@blogger.com0